«Αγαπητά μου παιδιά, μέρες τώρα νιώθω την ανάγκη να σας μιλήσω, μα δυσκολευόμουν να βρω τα λόγια που θα μπορούσαν να αγγίξουν την ψυχή σας (...) Γοητευμένος από το άγριο πάρτι που έχετε στήσει εδώ και δυο εβδομάδες, ρίχνω κλεφτές ματιές πότε στην τηλεόραση και πότε σε ένα κομμάτι χαρτί που μου έδωσε ο γιατρός και που μου κόβει τη φόρα όποτε νιώθω την ανάγκη να κουτρουβαλήσω τις σκάλες και να βγάλω κι εγώ την οργή μου στους δρόμους (...) Μεταξύ μας το έργο σας δεν είναι και τόσο δύσκολο (...)

(...) Το έργο σας, αγαπητά μου παιδιά, θα εξακολουθήσει να είναι εύκολο για όσο ακόμη θα διεκδικείτε την ελευθερία σας από ένα κράτος καταστολής. Οταν όμως τα οδοφράγματα θα έχουν πια καθαριστεί, όταν οι δυνάμεις καταστολής θα έχουν αποσυρθεί πάλι στους στρατώνες τους, τότε η χειρότερη βία από όλες, όπως την είχε πει ο μπαρμπα-Ενγκελς στο "Αντιντύρινγκ", η οικονομική βία, θα εξακολουθήσει να στοιχειώνει τους εφιάλτες σας (...)

(...) Δεν ξέρω για τη δική σας, αλλά η ελευθερία του αφεντικού θα παραμείνει αλώβητη. Θα εξακολουθήσει να εξαιρείται από νόμους και από φόρους. Θα εξακολουθήσει να βλέπει την ανθρώπινη εργασία σαν κόστος που χρειάζεται περιστολή. Κι ό,τι είναι σήμερα ελευθερία για τον εργοδότη, θα εξακολουθήσει να είναι δουλεία για τον εργαζόμενο. Μια νέα συναίνεση κατασκευάζεται γι' αυτό από τώρα. Ομως, η ελευθερία της αγοράς δεν είναι ανάγκη να γίνει ο τελικός προορισμός της Ιστορίας».

(τα αποσπάσματα από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).