«Εχουμε πρόβλημα τρομοκρατίας. Οι "επαναστάτες" γυροφέρνουν πια και στο κέντρο της πόλης με Καλάζνικοφ (...) με αυτή την επίθεση και με τη δολοφονική απόπειρα της οδού Μπουμπουλίνας κάποιοι μας ειδοποίησαν ότι δε θέλουν πια να "παίζουν" μόνο με γκαζάκια ή έστω καίγοντας μαγαζιά, αυτοκίνητα και σπίτια. Θέλουν αντάρτικο πόλης, Εμφύλιο. Νεκρούς (...) ενσυνείδητα ή όχι παίζουν πια πολλές δυνάμεις τη γνωστή πολιτική της έντασης. Δεν είναι "σκοτεινές" μήτε ξένες. Ολόδικές μας είναι. Πρέπει να υπάρξει απάντηση από όσους αρνούνται τις εκτροπές ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση» (ο Ρ. Σωμερίτης στο ΒΗΜΑ).

«Από την πρώτη στιγμή που εκπυρσοκρότησε το 45άρι της 17Ν οι ερμηνείες περί "ξένων κέντρων" απλώθηκαν σε χιλιάδες σελίδες (...) όταν τα μέλη της απέκτησαν πρόσωπο οι μύθοι κατέρρευσαν (...) από την πολύμηνη ακροαματική διαδικασία δεν προέκυψαν τέτοιες διασυνδέσεις (...) τώρα που ήχησαν τα καλάσνικοφ η θεωρία επέστρεψε δριμύτερη (...) Απαντες δείχνουν αμήχανοι μπροστά στο φαινόμενο. Από τη μια τα "ξένα κέντρα" από την άλλη η αδυναμία του ("διαλυμένου" κατά την αντιπολίτευση) συστήματος δημόσιας τάξης και στη μέση οι υποστηρικτές της άλλης θεωρίας, περί προβοκάτσιας από εγχώριους παρακρατικούς μηχανισμούς. Γνωστή η θολούρα. Δεν οδηγεί πουθενά αλλά προσφέρει άλλοθι στους άσχετους και στους ανεπαρκείς» (η Μ. Μάνη στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Κρατική βία, τρομοκρατία, κατάπνιξη διαδηλώσεων με δακρυγόνα, καθημερινή βία, βασανισμοί. Είναι μερικά από τα κλειδιά που όλα μαζί σε μια αρμαθιά έχουν ξεκλειδώσει κατά καιρούς τα οπλοστάσια των δύο μεγαλύτερων ελληνικών οργανώσεων της 17Ν και του ΕΛΑ κατά αστυνομικών και κυρίως των ΜΑΤ» (ο Κ. Κυριακόπουλος στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).