«Να θυμόμαστε τον Εφραίμ Κατζίρ, κατοπινό πρόεδρο του Ισραήλ, που το 1948 βρήκε ένα χημικό δηλητήριο για να τυφλώσει τους Παλαιστινίους και τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς πρότεινε τη χρήση του. Να θυμόμαστε τον Αριέλ Σαρόν, που το 1953 καταδικάστηκε ως τρομοκράτης με το ψήφισμα 101 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, επειδή έκλεινε στα σπίτια τους ολόκληρες οικογένειες Παλαιστινίων, σφράγιζε τις πόρτες κι ύστερα τους ανατίναζε (...) Να θυμόμαστε το ψήφισμα Α/RES/37/123 του ΟΗΕ, που τον Δεκέμβριο του 1982 χαρακτήρισε "πράξη γενοκτονίας" τη σφαγή 3.000 Παλαιστινίων (μέσα σε 48 ώρες) στη Σάμπρα και Σατίλα με "προσωπική ευθύνη" του Αριέλ Σαρόν. Να θυμόμαστε τους 17.500 νεκρούς, κυρίως αμάχους, που άφησε πίσω της η ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 1982. Να θυμόμαστε τη σφαγή της Κανά, κοντά στην έδρα του ΟΗΕ, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο τουλάχιστον 50 παιδιά (...) Να θυμόμαστε τέλος τον Μπεν Γκουριόν, τον πατέρα του κράτους του Ισραήλ, που άφησε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές αυτή τη γραφή: "Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την τρομοκρατία, τις δολοφονίες, τους εκφοβισμούς, την κατάσχεση περιουσιών, για να εκκαθαρίσουμε τη Γαλιλαία από τον αραβικό πληθυσμό της". Είναι λόγια που γράφτηκαν 50 χρόνια πριν ο πρώτος πύραυλος Κάσαμ της Χαμάς εκτοξευτεί εναντίον της ισραηλινής πολίχνης Σντερότ» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Σε εφιάλτη μετατράπηκε το "ελληνικό όνειρο" για μια οικογένεια Αλβανών λαθρομεταναστών που αποφάσισαν να περάσουν στην Ελλάδα καταχείμωνο, διασχίζοντας πεζή τα χιονισμένα βουνά έχοντας μάλιστα μαζί τους δύο παιδιά 2,5 και 3,5 χρόνων καθώς και δύο γυναίκες από τις οποίες η μία διανύει τον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Οι 7 Αλβανοί έπεσαν σε σφοδρή χιονοθύελλα και εγκλωβίστηκαν σε ύψος 1.300 μέτρων στο όρος Μαλιμάδι της Καστοριάς, με το ύψος του χιονιού να φτάνει το μισό μέτρο και την πυκνή ομίχλη να μην επιτρέπει ορατότητα άνω των 5 μέτρων (...) χρειάστηκε μια πολύωρη επιχείρηση (...) για να αποτραπεί μια ανθρώπινη τραγωδία» (το ρεπορτάζ στο ΕΘΝΟΣ).