«Επενδυτές, τουρίστες και αγοραστές ομολόγων αντιμετωπίζουν τη χώρα με καχυποψία και ανησυχία λόγω της έξαρσης της βίας (...) Η κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να επιδείξει πυγμή και αποτελεσματικότητα και η (υπεύθυνη τουλάχιστον) αντιπολίτευση να στηρίξει μια εθνική προσπάθεια για να μπει τέλος στον κατήφορο της βίας» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Η βία και η πάταξή της αποτελούν μέρος του ίδιου θεάματος. Υστερα από κάθε βίαιο συμβάν, παρακολουθούμε τις εξηγήσεις, τις αναλύσεις και τις εισηγήσεις στην τηλεόραση και τις εφημερίδες, αφού προηγηθούν οι απαραίτητες επικρίσεις, να καταλήγουν πάντα σε ένα εγκώμιο των δυνάμεων της τάξης: των αστυνομικών, των ειδικών δυνάμεων, των εντεταλμένων εγκληματολόγων. Οπως εύστοχα παρατηρεί ο συγγραφέας Τζουζέπε Τζένα, ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος: να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη. Κι ύστερα να τα ξεχάσουμε όλα. Ομως, "η αλήθεια δεν μοιάζει ποτέ αληθινή", όπως έγραφε ο Ζορζ Σιμενόν στις "Αναμνήσεις του επιθεωρητή Μεγκρέ". Ενας άλλος συγγραφέας (και γιατρός), ο Θίοντορ Ντάλριμπλ, (...) επισημαίνει παράλληλα το σχόλιο του πρωθυπουργού Μπράουν, που προειδοποιεί τους Βρετανούς να περιμένουν έξαρση της εγκληματικότητας μαζί με την άνοδο της ανεργίας. Και καταλήγει: "Αν οι ισχυροί δεν νοιάζονται για τον κόσμο, γιατί να νοιαστούν οι ανίσχυροι;". Μπροστά στην έκρηξη της εγκληματικότητας, οι φιλήσυχοι πολίτες ζουν σε έναν ηθικό πανικό. Ο σχολιαστής Τζόναθαν Ράδερφορντ τους βοηθάει να καταλάβουν: Δεκαετίες ανεργίας έχουν καταστρέψει την παλιά πατριαρχική τάξη του αρσενικού κουβαλητή και αρχηγού της οικογένειας. Αυτό όχι μονάχα έχει φέρει φτώχεια, αλλά και έχει κάνει πολλούς ανθρώπους να χάσουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό τους. Τα παιδιά κληρονομούν την ταπείνωση των πατεράδων τους. Χωρίς δουλειά και στέγη, πολλοί είναι ανήμποροι να δημιουργήσουν δική τους ανεξάρτητη ζωή. Σε μια ταξική κοινωνία που προβάλλει πρόσωπα, οι νέοι νιώθουν πως δεν έχουν πρόσωπο. Και η βία τους, όπως επισημαίνει ο αναμορφωτής του ποινικού συστήματος Τζέιμς Γκίλιγκαν, εκφράζει την προσπάθειά τους να αποφύγουν αυτή την απώλεια προσώπου. Οι συμμορίες των βίαιων παιδιών δεν είναι τόσο μια απόκλιση όσο ένας καθρέφτης που μας δείχνει το δημιούργημά μας» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).