«Στο πιο βαθύ σημείο της ύπαρξής μας, "στομάχι" το αποκαλούν οι παλιοί, όλοι ξέρουμε ότι τα πράγματα αλλάζουν γύρω μας συθέμελα και εμείς δεν είμαστε καθόλου προετοιμασμένοι για να προσαρμοστούμε σε αυτό που έρχεται. Συζητούμε για τις αγωνίες μας με τους όρους που έχουμε μάθει και επιμένουμε να αγνοούμε τα σημάδια. Υπερασπιζόμαστε τα κεκτημένα μας, και δεν θέλουμε να αποδεχθούμε ότι το σύστημα αξιών, όπως το ξέραμε, έχει αρχίσει να ανατρέπεται! Αναπαράγουμε τα κύματα των πληροφοριών που "σκάνε" καθημερινά επάνω μας, αλλά δεν προλαβαίνουμε καν να τις αφομοιώσουμε ή να τις αξιολογήσουμε για να τις αξιοποιήσουμε (...) Αυτή, η ταχύτητα με την οποία μεταβάλλονται τα δεδομένα, είναι πιθανότητα η διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Παλαιότερα, υπήρχε ένας σταθερός κανόνας, αναλλοίωτος στον χρόνο, που για πρώτη φορά, στην τωρινή νέα γενιά, δείχνει να κλονίζεται: κάθε νέα γενιά ζούσε καλύτερα από την προηγούμενη και αυτό ήταν που έδειχνε και την κατεύθυνση (...) Σήμερα, ποιος, άραγε, μπορεί να επικαλεστεί έναν γενικό κανόνα για να σχεδιάσει τα του οίκου του και να προγραμματίσει το μέλλον το δικό του ή να διευκολύνει εκείνο των παιδιών του;» (η Ελλη Tριανταφύλλου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Κατά το σενάριο, σε κατάσταση πολιτικής περιπλοκής, συμμαχικών κυβερνήσεων και ακυβερνησίας ο κ. Παπανδρέου θα φθαρεί γρήγορα, καθώς θα είναι υποχρεωμένος να κινηθεί σε καμένη γη, έχοντας απέναντί του ένα δύσπιστο και απαιτητικό εκλογικό σώμα. Σε αυτή την περίπτωση, κατά τους σεναριογράφους του Μεγάρου Μαξίμου, ο κ. Καραμανλής θα έχει δυνατότητα ευελιξίας, θα μπορεί με περισσότερη άνεση και ευκολία να υπερασπισθεί οικουμενικές λύσεις και έτσι να κερδίσει εκ νέου ρόλο οδηγού της χώρας. Ουσιαστικά το σενάριο θέλει το 2009 ένα αντεστραμμένο σενάριο 1989, όπου πρωταγωνιστής θα είναι ο Καραμανλής και όχι ο Παπανδρέου» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).