«Κόμματα χωρίς μέλη. Συνδικάτα χωρίς συνδικαλισμένους. Και επαγγελματίες στο τιμόνι των πολιτικών οργανώσεων. Αυτός είναι ο θαυμαστός νέος κόσμος που μας περιμένει. Και ήδη παίρνουμε μια πρόγευση από αυτόν (...) Ενα κόμμα που δεν χρειάζεται πια τα μέλη του; Είναι ένα φαινόμενο νεωτερικό που, σύμφωνα με τον Αλέν Καγιέ, παρατηρήθηκε για πρώτη φορά όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου. Τότε, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί σχηματισμοί άρχισαν να εγκαταλείπουν τους ιδρυτικούς μύθους τους. Στο πολιτικό τοπίο που επικρατούσε μέχρι τότε, οι πολιτικοί αντιπροσώπευαν συγκεκριμένες κοσμοθεωρίες. Υπήρχαν διαχωριστικές γραμμές, που ήταν χαραγμένες από τους διανοούμενους, τα μέλη και τις παραδόσεις, είτε επρόκειτο για σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά, είτε για συντηρητικά ή φιλελεύθερα κόμματα. Σήμερα, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Απέναντι σε μια πολιτική συγκυρία, ένα κόμμα δεν τοποθετεί πια μια κοσμοθεωρία αλλά ένα πρόσωπο. Και το πρόσωπο αυτό δεν χρειάζεται πια να συγκεντρώνει γύρω του συνειδητά μέλη. Του φτάνουν οι απλοί ψηφοφόροι που φέρνει κοντά του η συγκεκριμένη συγκυρία. Αυτή η αλλαγή στο πολιτικό σύστημα μετατρέπει τους πολιτικούς οργανισμούς που άλλοτε παρήγαν πολιτική σκέψη, σε απλούς εκλογικούς μηχανισμούς. Κόμματα χωρίς μέλη. Συνδικάτα χωρίς συνδικαλισμένους. Και επαγγελματίες στο τιμόνι των πολιτικών οργανώσεων. Αυτός είναι ο θαυμαστός νέος κόσμος που μας περιμένει. Και ίσως αύριο μεθαύριο, εκλογές χωρίς ψηφοφόρους» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη κρίση ξεκίνησε (...) δεν χρειαζόταν να περιμένουμε να αγγίξει ο Down Jones τις 10.000 μονάδες. Ηταν ξεκάθαρο εδώ και καιρό ότι οι παγκόσμιες χρηματαγορές σχηματίζουν ξανά φούσκες. Θυμίζει εποχές 2003-04 όταν στην αγορά ακινήτων, εμπορευμάτων και μετοχών άρχισαν να συσσωρεύονται φούσκες. Υπάρχει όμως μια διαφορά: Αυτή η φούσκα θα σκάσει νωρίτερα» (το άρθρο σε Financial Times / ΗΜΕΡΗΣΙΑ).