«Πάνε 17 χρόνια που η πολυετής λιτότητα, η οποία επιβλήθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στέρησε από τους εργαζομένους την αγοραστική δύναμη που θα μπορούσε σήμερα να αναστήσει τις αγορές. Ηταν μια μεθόδευση που καλλιέργησε στους ευρωπαϊκούς λαούς αυταπάτες για αιώνια ανάπτυξη και που στηρίχτηκε σε χρόνιες κινδυνολογίες: αν δεν περικοπούν οι κοινωνικές δαπάνες, αν δεν συγκρατηθούν οι μισθοί, αν δεν μειωθούν οι συντάξεις, αν δε διευκολυνθούν οι απολύσεις, αν δεν γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, τότε η οικονομική κρίση θα είναι αναπόφευκτη. Οι κοινωνικές δαπάνες κόπηκαν, οι μισθοί καθηλώθηκαν, οι συντάξεις μειώθηκαν, οι απολύσεις πλήθυναν, οι δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν, αλλά οι χώρες και οι λαοί που υποβλήθηκαν σε αυτές τις θυσίες δεν απέφυγαν τελικά την οικονομική κρίση. Το παράδειγμα της Γερμανίας είναι διδακτικό. Οταν συνυπέγραφε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, οι γερμανικοί μισθοί ήταν κατά 25% υψηλότεροι από τους μέσους ευρωπαϊκούς. Σήμερα πια έχουν επιστρέψει στα επίπεδα του 1986. Η Γερμανία κέρδισε σε ανταγωνιστικότητα. Οχι όμως και οι Γερμανοί» (η υπενθύμιση από τον Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

«Για μεγάλες ανατροπές προετοιμάζει επικοινωνιακά η κυβέρνηση τους πολίτες (...) το "μάρμαρο" θεωρείται βέβαιο ότι θα πληρώσουν ξανά οι νέοι καθώς και όσοι βρίσκονται στις παραγωγικές ηλικίες των 30 έως 50 ετών (...) στις λύσεις που εξετάζονται συμπεριλαμβάνονται η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων (στη βάση του συνόλου της επαγγελματικής πορείας του κάθε ασφαλισμένου) και η προώθηση του κεφαλαιοποιητικού αντί του αντιδιανεμητικού μοντέλου. Η προώθηση αλλαγών στα ηλικιακά όρια (με εξαίρεση τις εργαζόμενες στο Δημόσιο) ενδέχεται να μην εξεταστεί στην παρούσα φάση για να μην προκληθούν οξείες κοινωνικές αντιδράσεις» (το θέμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Λένε πως όταν ο καγκελάριος Μπίσμαρκ έθεσε σε ισχύ το Ασφαλιστικό της Γερμανίας ζήτησε να μάθει ποιος ήταν ο μέσος όρος ζωής ενός εργαζομένου της εποχής. Εξήντα επτά χρόνια του είπαν. Βάλτε λοιπόν το όριο συνταξιοδότησης στα εξήντα πέντε τους απάντησε (...) Μπίσμαρκ δεν έχουνε να κόψει τον γόρδιο δεσμό του ασφαλιστικού (...) ο Λοβέρδος δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τα οικονομικά του Ασφαλιστικού. Αυτά είναι δουλειά του Παπακωνσταντίνου. Πρέπει όμως να χειριστεί τα συνδικάτα (...) δημοφιλής είναι, φωτογενής είναι, λέγειν έχει, είναι μια καλή ευκαιρία να τα αξιοποιήσει» (ο Δ. Μητρόπουλος στα ΝΕΑ).