«Οι ευρωπαϊκοί στρατοί ξεκίνησαν για να λάβουν μέρος σε μια ειρηνευτική αποστολή - μόνο που δεν πρόκειται για ειρήνη αλλά για πόλεμο. Το ζητούμενο είναι η ανοικοδόμηση της χώρας - αλλά εν τω μεταξύ εντείνεται ο βομβαρδισμός της. Θέλουμε να τους σώσουμε αλλά τους σκοτώνουμε. Προχωράμε ολοταχώς με στόχο την πάταξη της παραγωγής οπίου - αλλά ως τότε το Αφγανιστάν έχει καταλήξει να παράγει πάνω από το 90% του οπίου στον πλανήτη (...) Ο επικεφαλής του στρατεύματος, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα επρόκειτο σήμερα να ανακοινώσει το μεγαλύτερο από όλα τα παράδοξα του πολέμου, την ελάττωση της αμερικανικής παρουσίας διά της αύξησής της. Οι 30.000 επιπλέον στρατιώτες των οποίων η αποστολή θα ανακοινωθεί απόψε, μαζί με τους 21.000 που είχε στείλει ο Ομπάμα στο Αφγανιστάν στις αρχές του 2009 θα μας έκαναν 51.000 επιπλέον άνδρες - αν δεν συνοδεύονταν, επιπροσθέτως, και από πολλές χιλιάδες νέους ημιαόρατους μισθοφόρους. Αυτή είναι η στρατηγική της αποκλιμάκωσης... Ο Ομπάμα είναι ο ίδιος άνθρωπος που είχε ωφεληθεί πολιτικά από την αντίθεσή του στον πόλεμο του Ιράκ και που είχε δώσει την εντύπωση ότι θα αντιστρέψει τις φιλοπόλεμες πολιτικές Μπους. "Οι Αμερικανοί νόμιζαν ότι είχαν έναν πρόεδρο που είναι κατά των πολέμων" έγραψαν χθες οι "Τάιμς" του Λονδίνου. Αλλά, κατά παράδοξο τρόπο, κάτι άλλαξε» (η Ευρυδίκη Μπέρση στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Σε εποχή μεγάλης αλληλοδιαπλοκής του κόσμου, η αναζήτηση του "αδύναμου κρίκου" (...) αποτελεί χίμαιρα ανδρεοπαπανδρεϊκής κοπής. Μια υπερχρεωμένη χώρα, με απουσία μόνιμων θεσμών κινήματος, με τα χαρακτηριστικά της ρευστότητας του "μεσογειακού" πολιτικού συστήματος, και να θέλει, δεν μπορεί να αναδειχθεί σε Βενεζουέλα της Ευρώπης. Δεν μπορεί να σπάσει από εδώ η "πειθαρχία" του Μάαστριχτ. Μπορεί, όμως, αν θέλει η κυβέρνηση, να αναζητήσει συμμαχίες που θα υπονομεύσουν στην πράξη αυτή την πειθαρχία» (ο Ν.Φ. στην ΑΥΓΗ).