«Οι δούλοι δεν πρέπει να καταλάβουν ποτέ πως έχουν έναν κοινό προορισμό. Πρέπει να υπονομευτούν, πρέπει να διχαστούν, πρέπει να ριχτούν ο ένας εναντίον του άλλου. Οι φτωχοί εργαζόμενοι, οι νέοι, οι κάτοικοι των πόλεων, οι μετανάστες, οι άνεργοι, οι υπάλληλοι, οι απεργοί, οι περιθωριακοί, οι συμβασιούχοι, οι απολυμένοι - χίλιες δυο λέξεις που περιγράφουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αλλά η λέξη "εργάτης" πουθενά. Εργάτης του πνεύματος; Εργάτης της γης; Εργάτης της φάμπρικας; Πουθενά. Η λέξη μοιάζει σαν να έχει αποσυρθεί από την κυκλοφορία, προσαρμοσμένη κι αυτή στους σύγχρονους καιρούς μας, που, πριν ακόμη η οικονομική κρίση τινάξει το σύμπαν στον αέρα, υπόσχονταν να γίνουμε όλοι παροχείς υπηρεσιών ή αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες. Κι όμως, αυτή η λέξη εμπεριέχει όλες τις άλλες, σαν μια συλλογική ταυτότητα.

Μια ταυτότητα που καμιά επίσημη αρχή δεν είναι πρόθυμη να χορηγήσει. Οι άνεργοι; Τεμπέληδες που δεν θέλουν να δουλέψουν. Οι νέοι; Αλήτες περιθωριακοί. Οι απεργοί; Εγωιστές που δεν σκέφτονται παρά μονάχα τα συμφέροντά τους. Οι διαδηλωτές; Τρομοκράτες. "Η ταξική συνείδηση στους πλούσιους είναι πολύ ισχυρή, ενώ στους φτωχούς έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά", έλεγε η δημοσιογράφος Μόνα Σολέ σε συνέντευξή της στο ιστολόγιο "Αrticle11". "Στον καθρέφτη, οι πλούσιοι κοιτάζουν δικαιωματικά το εξωραϊσμένο είδωλό τους. Αντίθετα, στον ίδιο καθρέφτη, οι λαϊκές και μεσαίες τάξεις δεν βλέπουν τίποτα άλλο από θολά είδωλα, απατηλά υποδείγματα επιτυχίας, που στόχο έχουν να τις κάνουν να ξεχάσουν την ταυτότητά τους".

Η αυταπάτη αυτή πλησιάζει στο τέλος της. Συντρίφτηκε από τις μεγάλες αλήθειες που αποκάλυψε η οικονομική κρίση, στην Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία: πριν ακόμη κινδυνέψουν οι χώρες με χρεοκοπία, είχαν χρεοκοπήσει οι λαοί τους από τη λιτότητα. Εχοντας φτάσει πια στα όριά τους, τα θύματά της αρνούνται να σωπάσουν και αναγγέλλουν κινητοποιήσεις. Η επικίνδυνη τάξη επιστρέφει για να επιβεβαιώσει τον εαυτό της. Ξαναγεννιέται από τις στάχτες της. Το πρόβατο γίνεται λιοντάρι για να γλιτώσει το σφαγείο» (τα αποσπάσματα από τη στήλη του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ)