«Είναι η δεύτερη φορά που κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υποχρεώνεται να πάρει σκληρά οικονομικά μέτρα (...) η πρώτη ήταν το 1985 (...) οι δύο εποχές διαφέρουν και ως προς τις αντιδράσεις. Τότε ήταν σφοδρές, σήμερα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες» (ο Γ. ΚΑΡ. στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η αστική τάξη και η δημοσιογραφία της παρουσιάζουν την ευχή τους ως πραγματικότητα, ελπίζοντας ότι έτσι θα διαμορφώσουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους. Θέλουν να μην υπάρχουν αντιδράσεις. Τους έχει ξεπεράσει ήδη η πραγματικότητα: Οι χιλιάδες των διαδηλωτών που ήδη είναι στο δρόμο. Η εκτίμηση των αστών για μηδενικές αντιδράσεις είναι σαν το ανέκδοτο του Παπανδρέου ότι το σταματούν στο δρόμο και του προσφέρουν το μισθό τους. Οσο για το 1985, να θυμήσουμε ότι και τότε ήταν το ΚΚΕ που μπήκε μπροστά στον αγώνα. Το ΠΑΣΟΚ από τη μεριά του προσπάθησε να εκτονώσει τότε τη κατάσταση με μια «διάσπαση» μαϊμού στη ΓΣΕΕ, ώσπου ξαναμάντρωσε κόσμο και κοσμάκη. Σήμερα, η μαϊμού «στάση εργασίας» που κήρυξε χτες η ΓΣΕΕ δεν μπορεί να γίνει κυματοθραύστης στο ογκούμενο ταξικό κίνημα. Η ποιοτική διαφορά από τότε είναι πως σήμερα υπάρχει το ΠΑΜΕ.

«Τα μέτρα είναι αυστηρά, εκ των πραγμάτων θα πλήξουν ανισομερώς τα εισοδήματα, σήμερα δεν μπορούν να διεκδικήσουν δάφνες δικαιοσύνης (...) επιτέλους η Ελλάδα έχει έναν πρωθυπουργό που εργάζεται (...) υπήρχε άλλη λύση; (...) άλλη ρεαλιστική λύση δεν ακούστηκε (...) η αλήθεια είναι ότι αν "τραντάξουν την Ελλάδα τα συλλαλητήρια", οι δανειστές μας δεν θα μειώσουν τα spreads» (ο Κ. Καλίτσης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Κομψότητα και προσοχή στις λέξεις: Τα μέτρα δεν τσακίζουν, είναι «αυστηρά». Καθησυχάζει τους «νοικοκυραίους» καθώς παραπέμπει το νου τους στον αυστηρό δάσκαλο που υποτίθεται πως ακριβώς από αυτήν του την ιδιότητα μάθαιναν τα παιδιά γράμματα. Πειράζει που και σε κείνα τα σχολεία οι πραγματικά καλοί μαθητές ήτανε αυτοί που δε χαμπάριαζαν από την αυστηρότητα του δάσκαλου, τον αντιμετώπιζαν όπως του άξιζε ως σατράπη και έγιναν στη συνέχεια καλοί άνθρωποι ακριβώς γιατί αρνήθηκαν να μάθουν το «μάθημα» και σπούδασαν αγώνα; Κρατάμε από το άρθρο τη χαρά των αστών που «επιτέλους» έχουν τον πρωθυπουργό που θέλουν. Και τον εκβιασμό που επιχειρούν προβάλλοντας το φόβο τα συλλαλητήρια να δημιουργήσουν πρόβλημα στις διατραπεζικές αρπαχτές. Μακάρι να γίνει έτσι. Δεν επιλέγουμε καπιταλιστή, θέλουμε όλοι τους να βουλιάξουν. Μαζί και τα παπαγαλάκια τους.