«Είναι γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου (...) ανέλαβε το πολιτικό κόστος για εξαιρετικά αντιδημοφιλή μέτρα (...) Είναι βολικό και εύκολο να καταδικάζεις ως αντιλαϊκά τα μέτρα και να προτείνεις ως... φιλολαϊκή συνταγή την έξοδο από την Ευρώπη και το ευρώ, όπως λέει το ΚΚΕ (...) κανείς δεν μας λέει πώς και κυρίως τι γίνεται μέχρι τότε» (ο Σ. Πολυμίλης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η κομπίνα βρίσκεται στη φράση «τι γίνεται μέχρι τότε». Ο αρθρογράφος προσπαθεί να χρεώσει τους αναγνώστες του με την αγωνία «πώς θα σωθεί το σύστημα τώρα;». Η απάντηση είναι «να μη σωθεί»! Η συζήτηση με τέτοιους τύπους μπορεί να γίνεται μόνο έτσι. Κόβοντάς τους τον αέρα. Δείχνοντας πως αυτό που τους νοιάζει δεν είναι τι παθαίνει ο κόσμος και πώς θα γίνει καλύτερη η ζωή του, αλλά τι παθαίνει το σύστημα. Ε, αυτό το σύστημα θέλουμε να πάθει. Ε, αυτό το σύστημα θέλουμε να μάθει ο κάθε εργάτης ότι αξίζει να πάθει, αξίζει να ανατραπεί. Γιατί αυτό το σύστημα υπάρχει και διαιωνίζεται από και για την όλο και πιο άγρια εκμετάλλευση των εργατών. Αυτό το σύστημα, έχει κέρδη, δεν έχει χρέη. Χρέη έχουν οι εργάτες που δεν τους φτάνει ο μισθός για να ζήσουν. Αυτό το σύστημα έχει κέρδη που δεν ξέρει πού να τα επενδύσει για να γίνουν περισσότερα. Και ο μόνος τρόπος για να αβγατίσει τα κέρδη του είναι να κάνει φτηνότερους τους εργάτες. Γι' αυτό οι εργάτες δεν πρέπει να έχουν καμία αγωνία τι θα γίνει τώρα με το σύστημα. Για όσους, παρ' όλα αυτά, καλοπροαίρετα εξακολουθούν να ρωτούν τι πρέπει να γίνει, παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το χτεσινό κύριο άρθρο στο «Ριζοσπάστη»:

«Λένε όλοι οι "προστάτες του συστήματος". Δίκιο έχει το ΚΚΕ, τα μέτρα χτυπούν το λαό. Αλλά τι άλλο μπορεί να γίνει;

Απέναντι στην πραγματικότητα που προσπαθεί να επιβάλει το μεγάλο κεφάλαιο, υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που έχει νόμο την κάλυψη όλων των κοινωνικών αναγκών. Για να γίνει αυτό πρέπει να περάσει η εξουσία από τα χέρια των καπιταλιστών στα χέρια της εργατικής τάξης. Που μαζί με τους συμμάχους της, θα οικοδομήσει τη νέα κοινωνία, το σοσιαλισμό. Θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία με κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής και τη γη, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - κοινωνικό έλεγχο (...) μπορεί να γίνει. Αλλά για να γίνει, πρέπει κάθε εργάτης που παλεύει σήμερα για να μην κοπεί ο μισθός του, να μην σφαγιασθεί το εισόδημά του, να πιστέψει ότι η δύναμή του - αν τη χρησιμοποιήσει σωστά - φτάνει και περισσεύει για να τελειώσει μια και καλή με τους εκμεταλλευτές του...» (από το κύριο άρθρο στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).