«Διαβάζω τον τελευταίο καιρό διάφορα πονήματα περί της ευθύνης των πολιτών για τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας (...) Το να παρουσιάζεται ως υπεύθυνος γι' αυτό το χάλι ο ελληνικός λαός αποτελεί ύβρι (...) Μια προπαγάνδα που θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε τη λεηλασία που τόσα χρόνια υπέστη η χώρα από μεγαλοεργολάβους, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, εφοπλιστές που δεν πλήρωναν μία στο δημόσιο, πολιτικά λαμόγια με offshore και καταθέσεις στην Ελβετία. Φταίνε οι Ελληνες που το 20% από αυτούς ζούσε στα όρια της φτώχειας. Φταίνε οι νέοι που δουλεύουν ανασφάλιστοι τετράωρα με καθεστώς σύγχρονου λαθρεμπορίου και οι συνταξιούχοι των 400 ευρώ. Αναζητήστε αλλού τους ενόχους κύριοι, ή ρωτήστε μας να σας τους πούμε» (από άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Βλέπω τις φωτογραφίες και θυμάμαι, τότε στη μεγάλη καταστροφή, όταν οι μικρασιάτες πρόσφυγες επισκέφθηκαν τον πρωθυπουργό στη Βουλή. Τους βλέπω να βγαίνουν από τις παράγκες και τα τσαντίρια τους με τα άσπρα κουστούμια και τις γραβάτες τους, στην τρίχα. Τότε ο πρωθυπουργός είχε πει σ' εκείνη τη μικρασιάτισσα αρχόντισσα, που διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες ζωής, "μαθαίνω ότι το γλεντάτε". "Γλεντάμε τον πόνο μας" απάντησε εκείνη. Ε, λοιπόν, σε κανέναν άλλο τόπο δεν ξέρουν να γλεντούν τον πόνο τους. Μόνο σε τούτα τα μέρη. Ισως και στη Λατινική Αμερική. Πουθενά αλλού η πίκρα και η χαρά δεν μοιράζονται όπως εδώ. Κάποιος είπε πως η αλληλεγγύη χάνεται. Λάθος. Η αλληλεγγύη, το συμπάσχειν και το συγχαίρειν αναβιώνει στους συλλογικούς θεσμούς, στους "τρανούς χορούς", στα ανταμώματα και τη μεγάλη (και όχι πυρηνική) οικογένεια, στο γενέθλιο τόπο, εκεί όπου μάθαμε να βρίσκουμε τα νοήματα της ζωής μας (...) Ποιες είναι οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο; ποια είναι η κυρίαρχη αντιπαράθεση; Αυτά είναι τα ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουμε και να οργανώσουμε τη δράση μας» (από άρθρο στη ΒΡΑΔΥΝΗ).