«Αντιδράσεις προκαλεί η κυκλοφορία ρωσικού συγγράμματος Ιστορίας (...) Το σύγγραμμα για χρήση από πρωτοετείς φοιτητές έχει τίτλο "μια ιστορία της Ρωσίας 1917-2009" και γράφτηκε από δύο καθηγητές του Πανεπιστημίου της Μόσχας (...) Οι συγγραφείς γράφουν: "Τα εκατομμύρια πολιτών που ένιωθαν να διαφωνούν με την πολιτική των σοβιετικών αρχών αποτελούσαν εν δυνάμει πέμπτη φάλαγγα". Σε άλλο σημείο το βιβλίο αποπειράται να δικαιολογήσει τους εκτοπισμούς (...) "Ο λόγος που πολλοί από αυτούς εκτοπίσθηκαν ήταν η ετοιμότητά τους να συνεργασθούν με τους κατακτητές" (...) Τις ενστάσεις του εξέφρασε το κρατικό ινστιτούτο "Δημόσιος Χώρος" (...) Το πανεπιστήμιο της Μόσχας θα διακόψει τη χρήση του συγγράμματος» (το θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Πριν από πενήντα χρόνια ο Τζακ Κέρουακ ρωτούσε για λογαριασμό της γενιάς των μπίτινικ "Πού πηγαίνεις, Αμερική;". Σήμερα αυτή είναι η μεγαλύτερη αβεβαιότητα που κρέμεται πάνω από την κεφαλή της μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου. Αντικατοπτρίζει, επίσης, τον σοβαρότερο προβληματισμό των Αμερικανών ψηφοφόρων, οι οποίοι θα οδηγηθούν στις κάλπες στις 2 Νοεμβρίου. Μπορεί η δεινότερη ύφεση στην ιστορία των ΗΠΑ μετά το 1930 να τελείωσε πριν από ένα χρόνο, αλλά η ανάκαμψη, ήδη αρκετά αδύναμη, επιβραδύνθηκε φέτος δραστικά (...) Το καλοκαίρι εκφράστηκαν φόβοι, μήπως τελικώς έμπαινε ξανά σε ύφεση (...) Μόνο λίγοι γενναίοι αξιωματούχοι αρχίζουν να αρθρώνουν προειδοποιητικά μηνύματα ότι η ανεργία θα παραμείνει σε υψηλά επίπεδα για παρατεταμένο διάστημα. Ωστόσο, ο πολιτικός διάλογος εξαντλείται στην απόδοση ευθυνών για την ύφεση και όχι στο να ανιχνευθούν ευφάνταστοι τρόποι για να ενισχυθεί περαιτέρω η ανάκαμψη (...) Σε έναν ιδανικό κόσμο, η Αμερική θα δεσμευόταν σήμερα σε φορολογικές μεταρρυθμίσεις μεσοπρόθεσμου ορίζοντα και σε περικοπές δαπανών, που χρειάζονται για τον έλεγχο του προϋπολογισμού (...) Προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι επίσης η μείωση της ανεργίας, με ξεκαθάρισμα της αγοράς στέγης, δηλαδή παραγραφή των στεγαστικών δανείων και διευκόλυνση των προσλήψεων. Αυτό θα βοηθούσε την απασχόληση. Οι Αμερικανοί, ήσυχοι πια, θα μετακινούνταν εκεί όπου υπήρχε δουλειά. Αυτά, όμως, είναι όνειρα για την Ουάσιγκτον των πολιτικών στρατοπέδων» (το άρθρο σε Economist / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).