«Δεν υπάρχει - σχεδόν - καμιά απεργία που να μην έχει απέναντί της δύο συστοιχίες πολυβόλων. Τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, που κρίνουν τις απεργίες "παράνομες και καταχρηστικές", και τις επιθετικές αποφάνσεις τμήματος των μήντια. Ενίοτε, ο σαφής καθεστωτικός χαρακτήρας των δικαστικών αποφάσεων υπερκεράται από τον οίστρο της δημοσιογραφικής επιχειρηματολογίας. Η κοινότοπη παραδοχή που επιστρατεύεται εισαγωγικώς σε τέτοιες περιπτώσεις ("Ασφαλώς και αποτελεί δικαίωμα των εργαζομένων η απεργία") στρώνει το δρόμο σ' ένα καταιγιστικό "αλλά": "παρέλυσε το κέντρο της πόλης", "χάος στη χώρα", "ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών" κτλ...

Εγκαλούμενες εκ περιτροπής από τα (εν λόγω) μήντια οι κοινωνικές ομάδες αδυνατούν - ακόμη και όταν εκπρόσωποί τους εμφανίζονται στα βραδινά παράθυρα - να εγκαταστήσουν στο κέντρο του κοινού προβληματισμού το προφανές. Οτι η "παράλυση", το "χάος", η "ταλαιπωρία", καθώς και πλείστα όσα (ο φόβος, η ανασφάλεια, η ανέχεια κτλ.) χαρακτηρίζουν τη δική τους, οικτρή κατάσταση. Αφορούν στα δικά τους δικαιώματα. Στην ίδια την επιβίωση και την ύπαρξή τους... Και αδυνατούν, διότι η προπαγάνδα είναι συνεχής και καταιγιστική, με κύριο χαρακτηριστικό τις εμβόλιμες συκοφαντίες και τα χαλκευμένα ψεύδη της κυβερνήσεως εναντίον των εργαζομένων.

Η συνταγή κλασική: Υψώνεις το μερικόν (π.χ. καταχρηστικές υπερωρίες ή κάτι συναφές) σε θέση γενικού, ώστε να συκοφαντείται συνολικά η κοινωνική ομάδα ή ο κλάδος και να ενεργοποιούνται τα ανακλαστικά της κοινωνίας. Καταδικαστικά για τον (συκοφαντούμενο) κλάδο και αθωωτικά για την κυβέρνηση, που αποκτά φωτοστέφανο τολμηρού εξυγιαντή...» (τα αποσπάσματα από τη στήλη του Γ. Τριάντη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).