«Η ανοχή έχει όρια. Μόνο που αυτά γίνονται συνήθως γνωστά όταν είναι ήδη πολύ αργά, εκ των υστέρων (...) Υπάρχουν όρια στη λιτότητα. Και υπάρχει ένας δείκτης αδιάψευστος που δείχνει πότε αυτά εξαντλούνται: όταν η κοινωνία καταρρέει, όταν οι πολιτείες γίνονται το ίδιο ευάλωτες στη βία όσο και οι άνθρωποι, όταν η απόσταση που χωρίζει τους ανθρώπους της μεγάλης μεσαίας τάξης από τους φτωχούς μικραίνει τόσο πολύ, που ζουν το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο. Θα τον ονομάσουμε δείκτη βαρβαρότητας» (από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

«Μέσα στο νου και την ψυχή πολλών ανθρώπων το τείχος υπήρχε και υπάρχει ακόμα 21 χρόνια μετά. Οι Ανατολικογερμανοί υφίστανται ακόμη μεταχείριση πολιτών Β΄ κατηγορίας, ως φτωχοσυγγενείς που προκαλούν αμηχανία στους εύπορους συγγενείς τους. Η πικρία τους εκδηλώθηκε με το σύνδρομο της "ostalgie",("νοσταλγία της Ανατολής") γιατί θυμούνται πως στη Λαοκρατική Δημοκρατία το κράτος τούς φρόντιζε με δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δωρεάν παιδεία, δωρεάν ψυχαγωγία (θέατρα συναυλίες κλπ.) και παροχή φθηνής κατοικίας. Τώρα πρέπει να πληρώνουν τα πάντα χωρίς να διαθέτουν τα ανάλογα χρήματα. Η δημοκρατία του καπιταλισμού δεν κάνει πολλά για αυτούς αφού και η ίδια αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση της. Είμαστε πια στη θλιβερή εποχή τού "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω" και ατυχώς μόνον "οι (κατά τον Σπένσερ και όχι ακριβώς το Δαρβίνο) καταλληλότεροι θα επιβιώσουν" ("the fittest will survive")» (από άρθρο του Θ. Κακουριώτη, ομότιμου καθηγητή Πανεπιστημίου /στο ΒΗΜΑ, ηλεκτρονική έκδοση)