«Το μέτρο που επεξεργάζονται τα κυβερνητικά επιτελεία για αύξηση των ελάχιστων προϋποθέσεων για να μπορεί ένας εργαζόμενος να κατοχυρώνει δικαίωμα στη σύνταξη (...) είναι χτύπημα με μακροπρόθεσμες συνέπειες (...) Θα οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να μην έχουν στα γεράματά τους καθόλου σύνταξη. Σήμερα, για να κατοχυρώσει κάποιος το δικαίωμα στη σύνταξη, και μάλιστα στα κατώτερα όρια, απαιτείται τουλάχιστον 15ετής εργασία ή ακριβέστερα 4.500 μέρες ασφάλισης, αφού βέβαια συμπληρώσει το απαιτούμενο όριο ηλικίας, που πλέον για όλους, άνδρες και γυναίκες, και σε όλα τα Ταμεία (για τις παλιές ασφαλισμένες από την 1/1/2015) διαμορφώνεται στο 65ο έτος της ηλικίας. Τώρα, το σενάριο προβλέπει ότι αντί για 4.500 ένσημα θα απαιτούνται 6.000 ένσημα για να μπορεί κάποιος να λάβει σύνταξη. Οποιος κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου του δε συμπληρώνει αυτή την προϋπόθεση θα μένει χωρίς σύνταξη. Να, λοιπόν, πώς το καπιταλιστικό κράτος σκοπεύει να "λύσει" το Ασφαλιστικό και να πετύχει τη "δημοσιονομική προσαρμογή".

(...) Η ρήτρα για τα 6.000 ένσημα, ως βασική προϋπόθεση εξασφάλισης σύνταξης, δε σημαίνει μόνο μια τρομακτική αύξηση (περίπου κατά 33%) των αναγκαίων ημερών ασφάλισης, αλλά αυτόματα οδηγεί και σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης πέραν του 65ου έτους. Ακόμα και στα 70 χρόνια θα ψάχνει κάποιος για δουλειά, αφού προκειμένου να συμπληρωθεί αυτή η προϋπόθεση ο εργαζόμενος θα παραμένει αναγκαστικά "ενεργός". Να και η περίφημη "ενεργός γήρανση" της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

(...) Πριν την καπιταλιστική κρίση, ο μέσος όρος των ημερών ασφάλισης στο ΙΚΑ ήταν περίπου 200 ένσημα το χρόνο. Αυτό σήμαινε ότι - σε συνθήκες προ κρίσης - κατά μέσο όρο απαιτούνταν όχι 15 αλλά 22 χρόνια περίπου για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στην κατώτερη σύνταξη. Τώρα θα απαιτούνται κατά μέσο όρο όχι 20 αλλά τουλάχιστον 30 χρόνια εργάσιμου βίου για να "πιαστεί το όνειρο" της κατώτερης σύνταξης (...) Οδηγούμαστε, δηλαδή, σε μια κατάσταση όπου ο εργαζόμενος (...) στο τέλος του βίου του δε θα έχει ούτε ένα ξεροκόμματο. Το μέτρο αυτό είναι όχι μόνο επώδυνο αλλά και ύπουλο (...) Δεν πρέπει να υπάρξει η παραμικρή υποτίμηση των νέων αντιλαϊκών σχεδιασμών. Σύσσωμοι οι εργαζόμενοι, μαζί με τα συνδικάτα, να ξεσηκωθούν, να εμποδίσουν μια τέτοια εξέλιξη, να μην αφήσουν να μετατραπούν τα γεράματα σε ένα σύγχρονο Καιάδα» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).