«Η συμμετοχή χιλιάδων εργαζομένων και λαού στις απεργίες και τις συγκεντρώσεις του τελευταίου διαστήματος είναι ενθαρρυντικό στοιχείο. Επιβεβαιώνει τις αγωνιστικές διαθέσεις που υπάρχουν, παρά την προσπάθεια κυβέρνησης - ΕΕ και των επιτελείων τους να σπείρουν φόβο και ηττοπάθεια. Η μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ, τα βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων σε χώρους όπου οι ταξικές δυνάμεις αναπτύσσουν δράση, είτε πλειοψηφούν, είτε παλεύουν ως μειοψηφία, η ενίσχυση των ψηφοδελτίων που στηρίζει το ΠΑΜΕ στις αρχαιρεσίες μιας σειράς συνδικάτων δημιουργούν στέρεο έδαφος για δυνάμωμα της ταξικής πάλης το επόμενο διάστημα.

Η αναμέτρηση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και η ένταση της ιδεολογικής διαπάλης μέσα στο κίνημα είναι όροι αναγκαίοι για να αποκτήσουν οι αγώνες προσανατολισμό και περιεχόμενο που θα τους καταστήσει αποτελεσματικούς και νικηφόρους. Σήμερα, ο αμυντικός αγώνας δεν μπορεί να αποσπάσει ούτε ψίχουλα. Πολύ περισσότερο, είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι ένας χώρος ή ένας κλάδος μόνος του (...) μπορεί να διασώσει κάποιες κατακτήσεις ή να ανακτήσει όσα έχασε τα τελευταία χρόνια. Από αυτή τη σκοπιά, η μαζικότητα των αγώνων δεν είναι το μοναδικό κριτήριο για την αποτελεσματικότητά τους (...) Η αποτελεσματικότητα των αγώνων κρίνεται πάνω απ' όλα από τα αιτήματα, την κατεύθυνση και τους στόχους που βάζει το κίνημα. Από το βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές. Από την ενεργή συμμετοχή τους στην οργάνωση και διεύθυνση του αγώνα, με εναλλασσόμενες μορφές πάλης, που θα εμπνέουν τη λαϊκή αυτενέργεια και θα πολλαπλασιάζουν έτσι τη δύναμη πυρός του ταξικού κινήματος. Από την ικανότητα ολοένα και περισσότερων λαϊκών ανθρώπων να κατανοήσουν το χαρακτήρα της κρίσης ως κρίσης υπερσυσσώρευσης, σύμφυτης του καπιταλισμού και όχι κάποιας "κακιάς διαχείρισης", να απεγκλωβιστούν από τις αυταπάτες ότι μια άλλη διακυβέρνηση, με άλλο μείγμα διαχείρισης, μπορεί να δώσει λύση υπέρ του λαού, χωρίς να θιχτούν τα μονοπώλια και η κυριαρχία τους στην παραγωγή.

(...) Το δηλητήριο που χύνουν στο κίνημα τα κόμματα της ΕΕ και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι δύσκολος αντίπαλος, δοκιμασμένος από τα αστικά επιτελεία στη χειραγώγηση του λαού. Χωρίς αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό επίπεδο, χωρίς πολιτικοποίηση της εργατικής - λαϊκής πάλης, ο αντίπαλος θα συνεχίσει να λειτουργεί ως παράγοντας αναχαίτισης των αγωνιστικών διαθέσεων, αποπροσανατολισμού του κινήματος, με στόχο την εκτόνωσή του. Να ξεμπερδεύει ο λαός με διλήμματα και αυταπάτες. Εχει τη δύναμη να φέρει τα πάνω κάτω, αν συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και τη χρησιμοποιήσει στο στίβο της ταξικής πάλης» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).