«Η γενική απεργία που έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, οι προχτεσινές κινητοποιήσεις στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις έδειξαν τη διάθεση χιλιάδων εργατών και εργατριών να μπούνε στη μάχη, να παλέψουν, να μην υποκύψουν στη σύγχρονη σκλαβιά. Το ρεύμα αυτό, που ήρθε και ως αποτέλεσμα της δράσης του ΠΑΜΕ και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων στους ΕΒΕ, στους αγρότες, στους σπουδαστές, στις γυναίκες, πρέπει να γίνει ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο αποφασιστικό. Και θα γίνει, αν στη βδομάδα που απομένει μέχρι την απεργία δυναμώσει η δουλειά "από τα κάτω". Η καθημερινή δράση καταρχήν μέσα στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, αλλά και σε σχολεία, πανεπιστήμια, γειτονιές, με σχέδιο, με υπομονή και επιμονή, ώστε να στρατευτούν στην υπόθεση της απεργίας ακόμη περισσότεροι εργαζόμενοι, διοικήσεις σωματείων, συνδικαλιστές, κάθε αγωνιστής που είναι αποφασισμένος να παλέψει».

«Σήμερα, απαιτείται η πιο πλατιά συστράτευση, η προσωπική συνεισφορά, η ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων, όλων των εφεδρειών. Και οι εφεδρείες αυτές θα αποδειχτούν ότι είναι μεγάλες, αν σωματεία και συνδικαλιστές δεν περιοριστούν στο γνωστό "κύκλο" εργαζομένων, αλλά θαρρετά απλώσουν τη δράση τους παντού, μπούνε σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε μαγαζί και γραφείο. Αν "οργώσουν" τους τόπους όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη. Αν δεν περιοριστούν σε κάποιες ανακοινώσεις, αλλά οργανωμένα, με μαζικές διαδικασίες, με συνελεύσεις, συσκέψεις, συζητήσεις, σηκώσουν την εργατική τάξη στο πόδι. Γι' αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα η αντιμετώπιση και εκείνων των δυνάμεων που σαμποτάρουν τις μαζικές διαδικασίες, στέκονται εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια λαϊκής αφύπνισης και δράσης, που επιδιώκουν - όταν δε μιλούν ανοιχτά ενάντια στους αγώνες - η απεργιακή κινητοποίηση να μείνει στα χαρτιά, να κλειστεί στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου».

«Σήμερα, δε φτάνουν κάποιες διαδικασίες σε επίπεδο διοικήσεων. Το βάρος όλου αυτού του αγώνα μπορούν να το κρατήσουν στις πλάτες τους μόνο οι ίδιοι οι εργάτες που θα βγούνε μαζικά στο δρόμο. Αυτοί πρέπει και μπορούν να κάνουν τη διαφορά, να φέρουν τα πάνω κάτω. Και σίγουρα, δεν μπορεί ο αγώνας, στον οποίο διακυβεύεται η ίδια η ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, να αφεθεί στα χέρια συνδικαλιστικών δυνάμεων που ενώ στα λόγια κηρύσσουν απεργίες, στην πράξη τις υπονομεύουν, υπογράφοντας στο χώρο τους μείωση μισθών, αποδέχονται την υπονόμευση των εργατικών δικαιωμάτων. Να γιατί χρειάζεται αντιπαράθεση με όλους εκείνους που με τη μάσκα του «φίλου» θάβουν την ταξική υπόθεση. Μόνο ξεκαθαρίζοντας την ήρα από το στάρι οι εργάτες μπορούν απερίσπαστοι, από καλύτερες θέσεις, να οργανώσουν την πάλη τους, να δυναμώσουν την ταξική τους ενότητα, να αντιπαλέψουν το κεφάλαιο και την εξουσία του» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).