«Από την αρχή της κρίσης και σε όλη την εξέλιξή της, το ΚΚΕ δεν έπαψε να αναδεικνύει τους ανταγωνισμούς που συνοδεύουν την αστική διαχείριση σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και τις συνέπειές τους για τους λαούς, όπως και το αντιλαϊκό περιεχόμενο που έχουν οι κάθε φορά μεταξύ τους συμβιβασμοί. Αυτό εκφράζει και η κόντρα με αφορμή το Γιούρογκρουπ. Από δω και στο εξής, κάθε επιμέρους συμβιβασμός εντός και εκτός Ευρωζώνης θα είναι ακόμα πιο δύσκολος, αφού πλέον η συζήτηση για τη διαχείριση της κρίσης με την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου ακουμπάει ζητήματα "ζωής και θανάτου" για τα μονοπώλια της κάθε πλευράς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αντιθέσεις γίνονται πιο διακριτές όχι μόνο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ευρωζώνη - κράτη μέλη του ΔΝΤ), αλλά και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και της ΕΕ, ακόμα και στο εσωτερικό των κρατών μελών της».

«(...) Στη βάση της κόντρας Ευρωζώνης - ΔΝΤ βρίσκεται η προσπάθεια των ΗΠΑ και άλλων ανταγωνιστριών οικονομιών να φορτώσουν κύρια στη Γερμανία μεγαλύτερο μέρος από τη ζημιά που συνεπάγεται η καταστροφή κεφαλαίου για το ξεπέρασμα της κρίσης στην Ευρωζώνη (...) χώρες της Ευρωζώνης, με συμφέροντα ανταγωνιστικά προς το μείγμα διαχείρισης της κρίσης που προωθεί η Γερμανία, τάσσονται επίσης υπέρ μιας πιο διαλλακτικής αντιμετώπισης της κρίσης στην Ελλάδα, βλέποντας πως η κρίση χτυπάει και τη δική τους πόρτα. Ούτε όμως και μέσα στη Γερμανία η αντίληψη της αστικής τάξης είναι ενιαία ως προς τη διαχείριση της κρίσης, επειδή ακριβώς δεν είναι ενιαία τα συμφέροντα κάθε μερίδας του κεφαλαίου (...) Οπως στη Γερμανία και παντού, έτσι και στην Ελλάδα, η αστική τάξη δε λειτουργεί ενιαία, πέρα από γενικό συμφέρον της, που είναι το τσάκισμα του λαού».

«Οσο βαθαίνει η κρίση και οι δυσκολίες στη διαχείριση, τόσο πληθαίνουν οι φωνές που μιλάνε για άλλο μείγμα και άλλες συμμαχίες. Τις αντιθέσεις αυτές αξιοποιούν τα ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους ιμπεριαλιστικά κέντρα, για να προωθήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Αλλά και τα κόμματα στην Ελλάδα πιο ανοιχτά επιλέγουν διεθνείς συμμάχους. Για παράδειγμα, η αντι-Μέρκελ ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύεται από προπαγάνδα υπέρ της διαχείρισης Ομπάμα στις ΗΠΑ. Ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να στοιχίζεται πίσω από τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, από τη μια ή την άλλη μερίδα της πλουτοκρατίας. Χρέος και συμφέρον του είναι να τους ανατρέψει. Με δική του την εξουσία να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).