Ευτελισμός... της φρίκης: «Για να εμφανιστούν στην τηλεόραση οι νεκροί του Ιράκ σε εκείνον τον Πόλεμο του Κόλπου (σ.σ. το 1991) έπρεπε να έχουν πεθάνει προσεκτικά, πέφτοντας ρομαντικά προς τα πίσω με το ένα χέρι επάνω από το βασανισμένο πρόσωπό τους. Σαν τους πίνακες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τους Βρετανούς πεσόντες στον Σομ, οι Ιρακινοί θα έπρεπε να έχουν πεθάνει ήπια, χωρίς εμφανείς πληγές, χωρίς ίχνος εξαθλίωσης, βρωμιάς ή αίματος, αν ήθελαν να βγουν στα πρωινά δελτία ειδήσεων» (Ρόμπερτ Φισκ - ΙΝΤΙΠΕΝΤΕΝΤ - ΒΗΜΑ).

Ποιος φοβήθηκε το Ναύπλιο; (1) «Η απόπειρα παρεμπόδισης ενός ευρωπαϊκού συμβουλίου έχει ακριβώς το ίδιο νόημα με μια απόπειρα παρεμπόδισης των εργασιών ενός δικού μας υπουργικού συμβουλίου ή των εργασιών της Βουλής. Σε τελευταία ανάλυση, μόνο τους αρνητές της Ευρώπης ευνοεί - και συνεπώς τη σημερινή αμερικανική ηγεσία» (Ριχάρδος Σωμερίτης - ΒΗΜΑ).

Ποιος φοβήθηκε το Ναύπλιο; (2) «Δεν την εκπροσωπεί όμως (σ.σ. την κοινή γνώμη), πέρα από τα γνωστά ποσοστά του, ο περιούσιος "λαός" του Περισσού, μήτε τα ελάχιστα ορφανά όλων των παρανοϊκών μικρομαρξισμών. Ο νόμος δεν είναι ποτέ το όποιο δίκιο πιστεύει καθένας ότι έχει...» (Ο ίδιος).

Ποιος φοβήθηκε το Ναύπλιο; (3) «Ολοι αντιλαμβανόμαστε ότι το ζήτημα δεν είναι ούτε η ανεργία ούτε η Αμερική ούτε ο νεοφιλελευθερισμός ούτε καν η παγκοσμιοποίηση. Το ζήτημα είναι ότι μια ορισμένη ακραία και αμφιλεγόμενη εκδοχή της Αριστεράς επιχειρεί να ανασυγκροτήσει τον εαυτό της μέσα από το κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Πασχίζει να ξαναβρεί λόγο ύπαρξης, να μαζέψει λίγο ακροατήριο, να αποδείξει ότι υπάρχει» (Ι. Κ. Πρετεντέρης - ΒΗΜΑ).