«Αυτό που απειλεί να καταγραφεί στο παθητικό μας είναι ότι θεωρούμε προσωρινή παραχώρηση αυτούς τους πειθαρχικούς περιορισμούς, τους τόσο αναγκαίους όμως για τη λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους» (το κύριο άρθρο στη «ΒΡΑΔΥΝΗ»).

«Η χαρά των πολυτέκνων ήταν η προχθεσινή νίκη του 18χρονου Ηλία Ηλιάδη στο κλειστό γυμναστήριο του τζούντο (...) οι περισσότεροι από τους θεατές έμοιαζαν μεταξύ τους, πράγμα φυσικό αφού είναι συγγενείς. Καμιά εικοσαριά ξαδέλφια, καμιά τριανταριά θείοι, όλοι τους από τα μέρη του Καυκάσου» (η περιγραφή από τη Μαριάννα Τζιαντζή στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

«Αξίζει τον δημόσιο έπαινο εκείνος που έφτασε στον έβδομο ουρανό αλλά δεν ξέχασε τους συντρόφους του. Τους ανθρώπους της καθημερινής βιοπάλης, που μοιάζει να μην είναι άλλοι από τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τη γυναίκα μας, την παλιοπαρέα της "υπόγειας ταβέρνας", τα παιδιά "με τα γρατσουνισμένα γόνατα που τα έλεγαν αλήτες". Ευγενικέ αναγνώστη σε παρακαλώ να συγχωρέσεις τη συγκινησιακή φόρτιση... Ξέρεις, όμως, αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου ο στίχος του Μαγιακόφσκι: "Ολη τη δύναμη του τραγουδιού μου, σαν ποιητής, τη δίνω σε σένα Τάξη που πολεμάς"» (ο Θοδωρής Ρουμπάνης στο «ΕΘΝΟΣ»).