«Ολη η Ραμάλα ένα ατέλειωτο μοιρολόι. Νιώθεις ότι πρέπει να σταθείς μακριά, να το σεβαστείς. Αυτά τα πρόσωπα είναι η καρδιά της Παλαιστίνης. Σαν να σταμάτησε να χτυπά, ή σαν να χτυπά πιο δυνατά από ποτέ (...) οι σκέψεις διακόπτονται απότομα: ήχοι όπλων. Ναι, είναι διαδήλωση, διαδήλωση της Φατάχ και όχι μόνο της Φατάχ. Μια τεράστια παλαιστινιακή σημαία μπροστά, βαμμένη με αίμα σε κάποια σημεία, τρύπια σαν από σφαίρες σε άλλα» (η απεσταλμένη στη Ραμάλα Ρένα Δημητρίου /«Τα ΝΕΑ»).

«Φαρούκ Καντούμι, ορίστηκε επικεφαλής της Φατάχ. Συνιδρυτής της Οργάνωσης, μαζί με τον Αραφάτ. Απέρριψε τις συμφωνίες ειρήνης του Οσλο. Θέλει επανέναρξη των συνομιλιών με το Ισραήλ σε νέο όμως πλαίσιο» (το βιογραφικό στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»).

«Η μετά Αραφάτ μοναξιά των Παλαιστινίων θα είναι ιδιόμορφη. Δεν υπάρχουν ούτε οι προϋποθέσεις, αλλά ούτε και η πολιτική βούληση για πίεση στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ, ενώ δε θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εμπλοκής της Αιγύπτου και της Ιορδανίας στην αστυνόμευση της Γάζας και της Δυτικής Οχθης» (ο Γ. Καπόπουλος στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»).

«Η βασική οργάνωση των εβραίων εποίκων εξέφρασε την ικανοποίησή της για τον θάνατο του Γιασέρ Αραφάτ, τον οποίο χαρακτήρισε σε ανακοίνωσή της "δολοφόνο των εβραίων» (η είδηση στην «ΑΥΓΗ»).

«Η ΥΕΝΕΔ τολμούσε πρώτη, η ΕΡΤ σερνόταν στα πόδια της, δίσταζε, λογόκρινε και σπάνια αποφάσιζε» (ο Νίκος Μαστοράκης στον «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ» του Ρίζου).