«Της Αγίας Αικατερίνης πήρα την απαραίτητη ανθοδέσμη για τη φίλη μου Καίτη. Την τύλιξα να μη φαίνεται και πήγα στο γραφείο όπου εργάζεται τα τελευταία χρόνια. Ελειπε. Ρώτησα και μου είπαν ότι απολύθηκε. Τρεις συνάδελφοί της βουρκωμένοι και φαρμακωμένοι. Το γραφείο σαν ένα τεράστιο άδειο φέρετρο. Πάνω του μόνο το τηλέφωνο και το κομπιούτερ, ιδιοκτησία του επιχειρηματία. Και όμως, η επιχείρηση είναι ανθούσα. Πετάει. Δικτυωμένη με "φορείς" χθεσινούς και αυριανούς, με μετόχους άθλια πρόσωπα, με ορίζοντες... Στον μεγάλο χώρο, άλλα τέσσερα γραφεία άδεια φέρετρα. Γραφεία απολυμένων υπαλλήλων. Τη δουλειά τους θα την κάνουν όσοι μένουν. Θα μπορούσα ν' αφήσω τα λουλούδια όπως τα αφήνουμε σ' έναν τάφο. Προτίμησα να τα πετάξω στον κάδο σκουπιδιών της πολυκατοικίας. Από το μπαλκόνι με χειροκροτούσαν οι τρεις υπάλληλοι γελώντας. Ηξεραν σε τίνος τάφο τα άφηνα...» (ο Μάνος Ελευθερίου στα «ΝΕΑ»).

«Ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία αποτελεί μια καλή αφορμή για μεγάλες αλλαγές που θα προκύψουν μέσα από συνεννόηση και συναίνεση και οι οποίες αυτή τη φορά θα πρέπει να έχουν μακροπρόθεσμο χαρακτήρα. Ενα από τα ζητήματα που τίθενται είναι η αποσύνδεση των εισαγωγικών εξετάσεων από το Λύκειο» (το άρθρο στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).