«Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει (...) η Ευρώπη χάνει σε ανταγωνιστικότητα επειδή υπάρχει ένας ανόητος προστατευτισμός και έλλειψη κινητικότητας στην αγορά εργασίας. Οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να αντικαταστήσουν γρήγορα εργαζόμενους που αποδεικνύονται ανεπαρκείς, επιλέγουν ή να μην κάνουν προσλήψεις ή να κάνουν επενδύσεις εξειδικευμένου προσωπικού όταν επενδύουν στην τεχνολογία. Αυτήν την ακινησία την πληρώνουν τα χαμηλά στρώματα» (ο Μ. Κοττάκης στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»).

«Η λαϊκή θύελλα έρχεται και ενισχύεται αυτή τη φορά και από τους ανέμους που προκαλεί το ηχηρό όχι του γαλλικού λαού στην Ευρώπη της κοινωνικής αναλγησίας» (ο Β. Νέτας στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

«Μετά την αύξηση των εισιτηρίων οι εφοπλιστές θέλουν κι άλλα. Οι ακτοπλόοι ζητούν πλήρη απελευθέρωση και να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές» (το θέμα στο «ΒΗΜΑ»).

«Μπορείς να φωνάζεις όσο θες, να κάνεις όσο σαματά σου αρέσει. Αν δεν έχεις τίποτε να πεις, δε θα ξεκολλήσεις από την ταπετσαρία της σαχλαμάρας (παλιά ροκ αλήθεια, που ακολουθούν καταιγιστικά ντραμς και μετά ησυχία, σαν να μη συμβαίνει τίποτε). Ο Ρόμπερτ Πλαντ τέτοιες αλήθειες τις έχει διδάξει (...) την όγδοη φορά που κάνει σόλο δίσκο συνοψίζει τη φιλοσοφία του: Να πηγαίνεις όπου σε βγάζει ο δρόμος και να μην κάνεις σαματά άνευ λόγου» (το κείμενο της Μαρίας Μαρκουλή στα «ΝΕΑ»).