«Το μικρό λιμανάκι της Εστακ απλώνεται αμφιθεατρικά προς τη Μεσόγειο. Σ' ένα από τα ψηλότερα σημεία του, με την καλύτερη θέα, υπάρχει μια πλάκα και δυο ζωγραφιές, σεμνές και μικρούτσικες, όπως και η περιοχή. Η μια ζωγραφιά έχει την υπογραφή του Σεζάν και η άλλη του Μπρακ. Πρόκειται για δύο από τα αντιπροσωπευτικότερα έργα τους την περίοδο που εργάστηκαν εκεί. Αυτό το μικροσκοπικό μνημείο, λοιπόν έπεσε τις προάλλες θύμα βανδαλισμού. Κάποιος το μουντζούρωσε με μελάνια κι έγραψε με θυμωμένο μαύρο μαρκαδόρο πάνω στα αντίγραφα των πινάκων: "Δεν είναι αυτό η Γαλλία" (...) αυτή η φευγαλέα προσωπική μου επαφή με "το μίσος" μ' έκανε να φοβηθώ λίγο περισσότερο γι' αυτό που "δεν είναι πια η Γαλλία". Γι' αυτό που "δεν είναι πια" η Ευρώπη» (η Ρίκα Βαγιάννη στο ΕΘΝΟΣ).

«Η Γαλλία ως κοινωνία μπορεί να μετατραπεί σε απειλή για τον εαυτό της αν δεν καταφέρει να συνδυάσει ενσωμάτωση και διαφορές, καθολικότητα και ατομικά πολιτιστικά δικαιώματα. Δεν είναι πλέον αποδεκτό να σκεπτόμαστε και να αντιδρούμε σαν να ήταν η Γαλλία ο θεματοφύλακας των οικουμενικών αξιών, σαν να είχε το δικαίωμα να αντιμετωπίζει ως κατώτερους όλους όσοι δεν ανταποκρίνονται σε αυτό το ιδανικό εθνικό εγώ. Η απατηλή συνείδηση των Γάλλων όταν μιλούν για τον εαυτό τους εξηγεί και το αναιμικό άνοιγμα της κοινωνίας στις κοινωνικές επιστήμες. Από αυτήν ωστόσο την πλευρά μπορεί να έρθουν οι αναλύσεις που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από το φαύλο κύκλο του αποκλεισμού, της απομόνωσης, της καταστολής» (ο κοινωνιολόγος Alain Touraine σε Le Monde/ TA NEA).

«Χρησιμοποιώντας τα χρώματα της γαλλικής σημαίας (κόκκινο, άσπρο, μπλε) η "Ιντεπέντεντ" σαρκάζει το τρίπτυχο της Γαλλικής Επανάστασης: Liberte (Ελευθερία): Απαγορεύεται στις Γαλλίδες μουσουλμάνες να φορούν μαντίλες στα σχολεία. Egalite (Ισότητα): Η ανεργία πλήττει σε διπλάσιο ποσοστό τους μη λευκούς Γάλλους. Fraternite (Αδελφότητα): Η γαλλική κυβέρνηση ομολογεί πως οι πολιτικές ενσωμάτωσης απέτυχαν» (η περιγραφή στο ΕΘΝΟΣ).