«Να ξεκινήσουμε από το αυτονόητο. Αν το ΚΚΕ θέλει να διαλύσει τον τόπο, είναι προφανές πως ο τόπος δε θα κάτσει να διαλυθεί από το ΚΚΕ. Θα αμυνθεί, θα αντιδράσει (...) δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κυνικός και ασυνάρτητος συνδικαλισμός έχει γνωρίσει στην Ελλάδα της τελευταίας τριακονταετίας μια ιδιότυπη ασυλία (...) είμαστε ίσως η τελευταία πολιτισμένη χώρα όπου δημοσίως διατυπώνονται κουταμάρες του τύπου "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" (...) η κυβέρνηση της ΝΔ αντιμετωπίζει σήμερα το τέρας που εξέθρεψε η αντιπολίτευση της ΝΔ. Ακριβώς αυτό που υπέστη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χτες» (ο Ι.Κ. Πρετεντέρης στο «ΒΗΜΑ»).

«Η επί χρόνια κατισχύσασα τακτική του διαίρει (τις τάξεις) και βασίλευε (επί την κοινωνία), αυτήν τη φορά δείχνει να δυσλειτουργεί. Η προσπάθεια να απομονωθούν απ' την κοινωνία εκείνοι που κάθε φορά αλυσοδένονται πιο σφιχτά (τη μια οι αγρότες, την άλλη οι φορτηγατζήδες, τώρα οι ναυτεργάτες) φαίνεται ότι αυτήν τη φορά δεν ευδοκιμεί. Ούτε τα κοράκια ούτε τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας μπορούν πλέον άνευ κόστους να σπηκάρουν το ποίημά τους για το "κοινωνικό σύνολο" που βλάπτεται δήθεν απ' τους απεργούς κι όχι απ' τις κουτοπονηριές και το ραγιαδισμό της εκάστοτε κυβέρνησης. Η προσπάθεια να φανεί ότι είναι αμαρτία να 'ναι κανείς ΚΚΕ, παράπτωμα να 'ναι συνδικαλιστής και κακούργημα να θέλει να πάρει κάποτε σύνταξη φέρνοντας προ των ευθυνών τους όσους τον λήστεψαν και του τα έφαγαν, φαίνεται αυτήν τη φορά ατελέσφορη. Οι εργαζόμενοι φαίνεται να αντιλαμβάνονται (πάλι) ότι ο τάφος του διπλανού αύριο θα 'ναι ο δικός τους. Καθόλου άσχημα, καθόλου...»(ο Στάθης Σ. στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).