«Εύχομαι καμία γυναίκα του κόσμου να μην αντιμετωπίσει ό,τι αντιμετώπισα και εγώ. Σε τέτοιες συνθήκες εργασίας να φέρει κανείς στον κόσμο παιδιά δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου (...) πρέπει οπωσδήποτε να θυμόμαστε τι μας άφησαν οι γονείς μας, που τα τελευταία είκοσι χρόνια κάποιοι "εκπρόσωποι" εργαζομένων με τις υπογραφές τους τα 'χουν αφανίσει. Ελάτε να αγωνιστούμε με το ΠΑΜΕ για να μην κληρονομήσουν τα παιδιά μας τα 77 λεπτά τη μέρα. Είναι υποχρέωσή μας!»(μια εργάτρια, μια μετανάστρια, η Αντωνία από την Ερυθραία, στη συγκλονιστική μαρτυρία της, που κατατέθηκε στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και η οποία αγνοήθηκε από το σύνολο του αστικού Τύπου / μόνο στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»).

«Και τι θα 'λεγε, αλήθεια, για την Πρωτομαγιά στα παιδιά του; Οτι μπαίνει η άνοιξη κι είναι μια ευκαιρία για εκδρομή; (...) κι όταν αύριο τα παιδιά θα ψάχνουν για δουλιά και δε θα ξέρουν τι θα πει 8ωρο, όταν θα τους ανακοινώσουν ένα πρωί πως δε θα πάρουν σύνταξη ποτέ, τι θα τους πει; Πώς θα τα κοιτάξει αύριο στα μάτια; (...) πήρε και την οικογένεια μαζί του στη συγκέντρωση...»(ανωνύμου του εργάτη μαρτυρία / μόνο στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»).