«Στις αρχές του 20ού αιώνα, στα χρόνια του Α` και του Β` Παγκοσμίου, όλοι κάνουν πολιτική με τα όπλα. Αναγκαστικά, αυτό κάνουν και οι "σοσιαλδημοκράτες", οι κομμουνιστές (γι' αυτό και η ορολογία τους είναι εμποτισμένη από το στρατιωτικό λεξιλόγιο). Αυτή η φάση όμως τέλειωσε, ανεπιστρεπτί, για την Ευρώπη τουλάχιστον, με το πέρας του Β` Παγκοσμίου. Γι' αυτό και σήμερα το κομβικό ζήτημα για την Αριστερά είναι το ζήτημα της δημοκρατίας και όχι το αντάρτικο: ο σοσιαλισμός ή θα είναι μη ένοπλος ή δε θα υπάρξει» (η τοποθέτηση του Α. Ελεφαντή στο Φόρουμ / «ΑΥΓΗ»).

«Ο μέσος πολίτης, ο οποίος είναι γυναίκα, αγράμματη και απλήρωτη νοικοκυρά, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τη δουν να κάθεται χωρίς να της αναθέσουν κάποια δουλειά (...) περιστασιακά ορισμένοι απερίσκεπτοι ακαδημαϊκοί προσπαθούν να υπαινιχθούν ότι οι οικιακές εργασίες αποτελούν διασκέδαση, ένα παρακλάδι της "βιομηχανίας της διασκέδασης", έναν τρόπο "να είναι κανείς απασχολημένος χωρίς να κάνει τίποτα" (...) οι άνθρωποι που βγάζουν χρήματα από αυτού του είδους τη βιομηχανία της διασκέδασης είναι οι πολυεθνικές όπως η Procter & Gamble οι οποίες εκμεταλλεύονται και χειρίζονται τις ανασφάλειες των γυναικών, βγάζοντας αμύθητα ποσά (...) εν τω μεταξύ, οι γυναίκες έχουν κηρύξει πόλεμο στα βακτήρια, αυτά τα ειδεχθή παραμορφωμένα τέρατα που κρύβονται κάτω από το κάθισμα της τουαλέτας και τις επιφάνειες εργασίας (...) ο μισός πληθυσμός παραμένει αποκλεισμένος από τη βιομηχανία της διασκέδασης εξ αιτίας του φανταστικού πολέμου κατά της βρωμιάς ο οποίος απαιτεί τον καθαρισμό ενός ήδη καθαρού σπιτικού» (η Germain Greer στον «Guardian» /«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).