«θα ήταν στρουθοκαμηλικά εύκολο, άρα και ατελέσφορο, να εικάσουμε ότι η βιαιολάγνα τηλεόραση και τα επίσης βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια, που σε πολλές περιπτώσεις υποκαθιστούν την παρέα, τον κόσμο, παράγουν οπωσδήποτε παιδική παραβατικότητα. Οι στατιστικές, πάντως, έστω και κάπως παλιές, διαβεβαιώνουν ότι κάθε έφηβος του ανεπτυγμένου κόσμου καταναλώνει, ώσπου να ενηλικιωθεί, δέκα χιλιάδες τηλεοπτικές εικόνες βίας. Πόσο εύκολο είναι να αντέξει σε αυτήν την επίθεση ένας ανήλικος, σ' αυτό το υπερπροβαλλόμενο μοντέλο επιβίωσης ή αυτοεπιβεβαίωσης, όταν οι αντιστάσεις των ίδιων των ωρίμων στην "ηδονή της βίας" ελέγχονται μικρές, όπως φανερώνει και η ευκολία με την οποία οπλίζουμε το δίκαννο ακόμα και για ένα κλεμμένο ποδήλατο ή αλληλοδερνόμαστε για μια θέση παρκαρίσματος;» (ο Παντελής Μπουκάλας στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Tι ενοχλεί άραγε περισσότερο τον άνεργο πολίτη, η απόδραση ενός φυλακισμένου ή η απόδραση του εργοδότη που άρπαξε τις μηχανές της φάμπρικας, το 'σκασε και τον πέταξε στο δρόμο; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος βαρυποινίτης, ο δραπέτης των φυλακών ή ο καταχραστής και λωποδύτης που άρπαξε τα χρήματα του δημοσίου για να στήσει αλλού καινούρια φάμπρικα, να γδύσει κι άλλα θύματα; Και μην μας πείτε πως αναφερόμαστε σε δύο πράγματα διαφορετικά, πως δεν έχει σχέση ο φάντης με το ρετσινόλαδο γιατί εμείς ξέρουμε πως τους πατεράδες μας τους έκλειναν στα μπουντρούμια όταν τολμούσαν ν' απεργήσουν, χωρίς δυνατότητα ν' αποδράσουν, κι εμάς, τα παιδιά τους δε μας πότιζαν ρετσινόλαδο, απλά, μας στέλνουν φάντη μπαστούνι τον δικαστικό κλητήρα αφού η ανεργία δε μας επιτρέπει να πληρώνουμε το νοίκι. Για ρωτήστε τους άνεργους της Νάουσας πόσο χολοσκάνε που δραπέτευσε ο Παλαιοκώστας» (το σχόλιο στην ΑΥΡΙΑΝΗ).