«Η Αντζελα Μρούσκου τοποθετεί την Ηλέκτρα σ' έναν παρακμιακό χώρο εύκολης διασκέδασης, σ' ένα νεκροταφείο ψυχαγωγίας, όπου ο πολιτικός Αίγισθος χορεύει - λαοφιλής και δημοφιλής - τον δαιμονισμένο χορό της Ερινύας και, γυναικωτός, χουφτώνει τις κοπέλες του Χορού. Εκεί Ηλέκτρα (ά-λεκτρος) είναι η ανάγκη για Δίκη σήμερα, παρούσα και οπλισμένη, Ορέστης είναι το όπλο και η βασίλισσα Κλυταιμνήστρα (ενίοτε ανδρόβουλη) ιταμώς νεανίζει. Ο φυσικός νόμος έχει διαταραχτεί. Στον οίκο, στο κρεβάτι, στον κόσμο, στην ψυχή. Ολοι ταυτόχρονα είμαστε μέρος αυτού του φυσικού νόμου που αποζητά την ομοιόσταση, την αποκατάσταση της φυσικής ισορροπίας. Πώς; Τι να δράσω; Το "Θέατρο Δωματίου" δεν έχει απαντήσεις. Η λύση θα έρθει στη συνάντηση με τους θεατές» (η αναφορά στο «ΠΟΝΤΙΚΙ»).

«Ποιος είναι ο πιο αισιόδοξος, ο πεινασμένος ή ο χορτάτος; (...) ο Μικαλέτζελο Αντονιόνι, πάντως, πρέπει να ήταν με τον... πεινασμένο, γιατί οι χορτάτοι, ωραίοι, νέοι και πετυχημένοι αστοί ήρωες της "Εκλειψης" κάθε άλλο παρά αισιόδοξοι και ευτυχισμένοι είναι (...) ο Αντονιόνι "λιώνει" με την κάμερά του τον νεορεαλισμό, για να δώσει τη θέση του στη μοντέρνα διαβίωση στις αστικές μεγαλουπόλεις που τις σκεπάζει ο μεταφυσικός τρόμος και η ψυχική ιδίως ερημιά (...) η "Εκλειψη" γράφει το τέλος στις διαπροσωπικές σχέσεις των αστών ηρώων της και των ανθρώπων της Δύσης. Αλλά ο καπιταλισμός και η ιδεολογία της απομόνωσης, τελικά κυριάρχησαν. Τα ιδανικά και τα οράματα για μια άλλη, ίση και δίκαιη κοινωνία, ούτε που τα θυμάται κανείς στις μέρες μας...» (η παρουσίαση στα «ΝΕΑ»).