«Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάθε πέντε δευτερόλεπτα συμβαίνει ένα εργατικό ατύχημα, κάθε δύο ώρες θρηνούμε ένα θύμα (...) στην Ελλάδα σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ καταγράφονται 20.000 εργατικά ατυχήματα τον χρόνο από τα οποία 100 - 150 είναι θανατηφόρα» (το ρεπορτάζ στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

«Τι πήραν οι εκπαιδευτικοί φεύγοντας από το Μαξίμου: 1.400 ευρώ καθαρά για τον νεοδιοριζόμενο σε βάθος 5ετίας, ή 7ετίας, στο πλαίσιο του μισθολογίου της ΑΔΕΔΥ» (η μαγική εικόνα στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»).

«Δείχνοντας τους πλούσιους πολύ δυστυχισμένους τα σενάρια των περισσοτέρων (τηλεοπτικών) σειρών αναλαμβάνουν να καλλιεργήσουν ένα είδος κοινωνικής ειρήνης (...) δεν υπάρχουν πλέον φτώχεια και κοινωνική παραμόρφωση, αφού η τηλεόραση αναλαμβάνει να τις εξαφανίσει. Αυτό που ονειρεύεται όλη η κοινωνία το έχει. Ο Φρόυντ το αποκαλούσε "ψευδαίσθηση" και ο Μαρξ "ιδεολογία". Στην εποχή της αγοράς μπορούμε να το πούμε απλώς διαφήμιση. Διαφήμιση που μας πείθει για τη δύναμή μας, εμάς τους θεατές, ότι μπορούμε βλέποντας και μόνο να επιτύχουμε το θαύμα που καμία κοινωνική επανάσταση δεν κατάφερε - την εξαφάνιση της φτώχειας και της κοινωνικής ανημπόριας. Διαφήμιση που μας πείθει ότι ακόμη και αν δεν αποκτήσουμε αυτό που ποθούμε, τον πλούτο, δεν είμαστε ζημιωμένοι, γιατί εκείνοι που τον έχουν πληρώνουν ακριβό τίμημα, την ίδια τους την ευτυχία. Στην πραγματικότητα τα τηλεπαραμύθια γύρω από τον πλούτο δεν είναι παρά μια μέθοδος "χλωρίωσης" της κοινωνίας, για να αποφευχθεί η ιοβόλος διαπίστωση των μεγάλων, αγεφύρωτων ανισοτήτων» (η Πόπη Διαμαντάκου στα «ΝΕΑ»).