«Μου 'ρθε κόλπος. Μπροστά σε αυτή τη δυστυχία αισθάνθηκα Μπιλ Γκέιτς. Εκατοντάδες πλάσματα να διεκδικούν εκατό - διακόσια ευρώ από το υπουργείο Παιδείας. Ετσι ακριβώς. Χιλιάδες καθαρίστριες να αγωνιούν, να δυστυχούν, να εκλιπαρούν. Πρόσωπα χαρακωμένα. Βλέμματα τελειωμένα. Μήνες απλήρωτες. Χρόνια περιφρονημένες. Ολες τους γιαγιάδες, μανάδες, αδελφές. Ακόμα και την Κυριακή του Αϊ Γιάννη - είπε μία - ήρθα και σκούπισα για να βρουν την άλλη μέρα τα παιδιά το σχολείο καθαρό. Να σε πιάνει η μούρλια. Να αρπάξεις το φραγγέλιο και να μαστιγώνεις τους Φαρισαίους της εκπαιδευτικής απορύθμισης. Την ίδια στιγμή στο Καστρί, δεκάδες κοστούμια της ακαδημαϊκής κοινότητας μετά της σημαιοστολισμένης Μαριέττας χάραζαν το μέλλον της νεολαίας. Σιγά τώρα, που τέτοιες κρίσιμες ώρες και τόσο σπουδαίες προσωπικότητες θα καταδέχονταν να ασχοληθούν με σκουπίδια. Τα είπαν, άκουσαν, έφυγαν. Και μόλις έκλεισαν οι πόρτες, η λόρδα των σκουπιδιών σφουγγάρισε τις βρωμιές των λόρδων καθηγητών» (ο Δημήτρης Δανίκας στα «ΝΕΑ»).

«Θα επιβιώσουν τα έντυπα; είναι το ερώτημα σε μια συζήτηση που διοργανώθηκε πρόσφατα από δημοσιογράφους. "Αλλα θα επιβιώσουν και άλλα όχι" λέει ο Τζον Κάρολ που διατέλεσε για μια πενταετία διευθυντής στη "Λος Αντζελες Τάιμς". "Δεν είναι πολύ σαφές τι θα συμβεί", πιστεύει ο διευθυντής της "Post". Κανείς δεν έχει μαγικές συνταγές για να λύσει αυτά τα προβλήματα. Οι άνθρωποι δε διαβάζουν τόσο πολύ πια, είναι δύσκολο να βρεθούν λύσεις για να έχεις κέρδος από τις ηλεκτρονικές εκδόσεις της εφημερίδας και να επωφεληθείς από την προηγμένη τεχνολογία. Πιστεύω πως η μόνη απάντηση είναι να κάνουμε καλύτερα και πιο σταθερά έντυπα που να αντιμετωπίζουν σθεναρά την εξουσία χωρίς φόβο και να προασπίζονται τα συμφέροντα των αναγνωστών» (το θέμα στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).