«Στη Βρετανία τους λένε Νιτς (NEETS - Not in Education, Employment, Training - νέοι έξω από την Εκπαίδευση, την Εργασία και την Επαγγελματική Κατάρτιση) στην Αμερική τους λένε Τουίξτερς (νέοι που παγιδεύτηκαν μεταξύ - betwixt, δηλαδή between - εφηβείας και ενήλικης ζωής), στην Ιαπωνία τους διαχωρίζουν σε "μοναχικά παράσιτα" (νέους που αποφεύγουν να δουλέψουν και συντηρούνται από τους γονείς ως τα 30 και κάτι), φρίτερς (freeters - νέους που υποαπασχολούνται σε θελήματα) και "χικικομόρι" (νέους που ζουν κλεισμένοι στα δωμάτιά τους, αποτραβηγμένοι από την κοινωνική ζωή). Στη χώρα μας δεν έχουν όνομα, αν και εξαιρετικά πολυπληθείς, ίσως γιατί είναι τόσο καλά προφυλαγμένοι από την οικογένεια (...) παιδιά που "είδαν" από νωρίς τις λίγες ευκαιρίες, τις ισοπεδωτικές συνθήκες της πρώτης ενήλικης ζωής (ολοήμερη δουλειά χωρίς προοπτικές για 700 ευρώ) και αναβάλλουν την "ενηλικίωση". Μια αυξανόμενη κατηγορία Ελλήνων που ομαδοποιούνται (και ξεχνιούνται) πίσω από την ετικέτα "άνεργος νέος" (...) μια ολάνθιστη ζωή που σκάει σαν σαπουνόφουσκα μόλις αγγίξει ένα σύστημα το οποίο δε θέλει "νέο αίμα", αλλά φτηνά χέρια. "Ευχαριστώ δε θα πάρω", λένε οι νέοι στις κυβερνήσεις. Αλλά εκείνες δεν τους ακούν (απασχολημένες όπως είναι στη μάσα, την κεχολωμένη κενολογία, την κακοήθη συναλλαγή) απασφαλίζοντας μια βόμβα μεγατόνων» (η Τασούλα Καραϊσκάκη στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

«Ο Τόνι Μπλερ είναι ένας σημαντικός ηγέτης. Εβγαλε την κεντροαριστερά από τη ναφθαλίνη δύο δεκαετιών, είχε καθαρό πολιτικό λόγο και δε φοβόταν να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Ολα αυτά είναι σπάνια χαρακτηριστικά για Ευρωπαίο πολιτικό σε μια περίοδο κατά την οποία δεν ξεχώριζαν πραγματικοί ηγέτες. Εκείνο που δύσκολα κανείς μπορεί να καταλάβει είναι η στάση του στο Ιράκ (...) η ιστορία μπορεί κάποτε να δώσει απάντηση σε αυτό το μυστήριο» (ο Αλέξης Παπαχελάς στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).