«Γιώργος Κασούδης: 54 χρόνων, πατέρας δύο παιδιών, 32 χρόνια πυροσβέστης συμβασιούχος (...) "είμαι στην Πυροσβεστική από το 1975 και ακόμα είμαι συμβασιούχος. Ηρθαν, φύγανε, ξαναήρθαν κυβερνήσεις, εμείς εκεί, δε μας σκέφτηκε ποτέ κανείς. Τόσα χρόνια έμεινα και 48 και 72 ώρες άυπνος και νηστικός να σβήνω τις φωτιές με τη σύμβαση των 700 ευρώ για πέντε μήνες και επτά μήνες ταμείο ανεργίας. Πώς να κάνεις οικογένεια, να μεγαλώσεις παιδιά, να αντεπεξέλθεις στις ανάγκες της ζωής. Κάθε χρόνο την 1η Ιουνίου δε μιλούσα σε άνθρωπο. Τόσο αγχωμένος ήμουνα, θα με ξαναπάρουνε, δε θα με ξαναπάρουνε..."» (η δήλωση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Ολα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει μηδαμινές επενδύσεις σε προηγμένα συστήματα ασφαλείας αλλά και σε υποδομές. Τα τρένα αναγκάζονται να κινούνται στην ίδια γραμμή και σε αντίθετες κατευθύνσεις ενώ για την αποτροπή σύγκρουσης όλα εξαρτώνται από τον ανθρώπινο παράγοντα. Πώς δε θα συνέβαινε το ατύχημα;» (το ερώτημα στο κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

«Στο στενό όπως και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα έχει καταργηθεί κάθε έννοια αξιοκρατίας, ενώ οποιαδήποτε συζήτηση για παραγωγικότητα, αυξημένη προσπάθεια, λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εκλαμβάνεται ως υπονόμευση της Δημοκρατίας (...) οι συνδικαλιστές επιδεικνύοντας σπάνια διακομματική σύμπνοια ματαιώνουν κάθε προσπάθεια εξυγίανσης» (από το κύριο άρθρο στην ΑΥΡΙΑΝΗ).