«Οι απόψεις που ακούστηκαν στα ΜΜΕ από πολιτικάντηδες και τηλεδικαστές είναι από αφόρητα άστοχες ως ιδιαζόντως επιδερμικές και υποκριτικές(...) Ακούστηκαν πολλά ουσιαστικά, π.χ. Ζωνιανά, Αστυνομία, όπλα, χασίς. Η ουσία όμως δεν είναι στα ουσιαστικά αλλά στο ρήμα πουλώ (...)

Ποιο είναι το πιο προσβεβλημένο χωριό στην Ελλάδα; Το τηλε-χωριό. Σε αυτό λοιπόν το χωριό - που είναι παραμορφωτικός καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας - προβάλλονται διαρκώς και εξυμνούνται τα λεφτά, το σεξ, τα ακριβά αυτοκίνητα και τα καλλίγραμμα μοντέλα. Αυτά θεμελιώνουν το ισχύον αξιακό σύστημα και αποτελούν το όνειρο της πλειονότητας του απλού κόσμου. Για να υλοποιήσει το όνειρο αυτό ένας κάτοικος της εντελώς παραμελημένης ελληνικής υπαίθρου έχει μόνο δύο δρόμους. Κάποιοι κάτοικοι ορεινών χωριών που είχαν έντονο το επαναστατικό πρόσταγμα διολίσθησαν απουσία οράματος στην παρανομία.

Η μεγάλη μάζα των νέων εγκαταλείπει τα χωριά που ερημώνουν και καταφεύγει στο γκρίζο μιας μεγαλούπολης (μια ιδιότυπη προσφυγιά) και ξεπουλιέται στα σκλαβοπάζαρα των τραπεζών και των τουριστικών ξενοδοχείων για να προσεγγίσει το πολυδιαφημισμένο όνειρο» (ο Δ. Αποστολάκης των Χαΐνηδων στο ΒΗΜΑ).