«Οι λέξεις έκρυβαν παλιά θησαυρούς γνώσεων. Μετά πίσω από τις λέξεις κρύφτηκε ο Αλέξης και τώρα η αλήθεια. Κι αν οι λέξεις κρύβουν την αλήθεια, εμείς που πουλάμε λέξεις για να ζήσουμε, διακινούμε σκάρτο πράμα και θολώνουμε τα νερά στις μπανιέρες όπου επιπλέει ο αφρός του σιναφιού μας (...) Καθώς η εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, δεν μπορεί εμείς, όπως εκείνοι, να είμαστε έχοντες και κατέχοντες ακριβών αυτοκινήτων, επενδύσεων σε off-shore εταιρείες και εντυπωσιακών μοντέλων για να μας δείχνουν έξυπνους. Εξάλλου, δεν είμαστε (...) Αργούμε να αντιληφθούμε πως μια είδηση μπορεί να αποτέλεσε προϊόν διαπραγμάτευσης, ώστε να μπορούμε να την πουλάμε, να την εξαφανίζουμε ή να την κατασκευάζουμε ανάλογα με τις ανάγκες μας σε ρευστό (...) Πουλάμε λέξεις που μέχρι χθες πιστεύαμε ότι ήταν όλες αληθινές, μία προς μία και σχετικά φθηνές. Λέξεις που και οι πιο ευφάνταστοι δεν θα μπορούσαν να τις κοστολογήσουν σε εκατομμύρια ευρώ. Λέξεις που γράφονται με στιλό και μολύβι και τυπώνονται με μελάνι - δεν αμολούν μελάνι, ούτε λάσπη. Ομως δεν ήταν έτσι. Οι προθέσεις μπορεί να ήταν καλές, το αποτέλεσμα όμως κίβδηλο. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν καθαρές πηγές σε καμία εξουσία. Κι όταν μια είδηση πηγάζει από αυτήν νοθεύεται, φαλκιδεύεται και εμείς εθελοτυφλούμε για να ζήσουμε από τις λέξεις» (η Μ. Λίλα στα ΝΕΑ).

«Εβλεπα μια μεσημεριανή εκπομπή από αυτές που κατηγορώ, για να χαλαρώσω. Και πέφτω πάνω στον ηθοποιό (...) που λέει κάτι συγκλονιστικά απλό: "Εάν κάποιος δώσει ναρκωτικά στα παιδιά μου, θα φάω και αυτόν και την οικογένειά του" (...) Δεν μπορώ να γράψω ότι συμφωνώ γιατί πρέπει να φανώ πολιτισμένος, δεν πρέπει να εγκωμιάσω έκνομες πράξεις, γι' αυτό δεν γράφω την άποψή μου» (ο Μ. Δεληπέτρος στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).