«Πόση δυστυχία μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Η Χάνα Αρεντ απαντούσε σε αυτό το ερώτημα το 1969, στο βιβλίο της "Η κρίση της δημοκρατίας". Εξηγούσε κάτω από ποιες συνθήκες οι άνθρωποι εξωθούνται στην εξέγερση: "Μόνο όταν έχουν βάσιμους λόγους να πιστεύουν ότι οι συνθήκες θα μπορούσαν να αλλάξουν αλλά δεν αλλάζουν, μόνο τότε ξεσπάει η οργή". Τότε φωτισμένες πρωτοπορίες οδηγούν τους καταπιεσμένους και τους δυστυχισμένους στην εξέγερση. Οταν βέβαια αυτές οι πρωτοπορίες προτιμούν να παραδοθούν μαζί με τα όπλα τους στον εχθρό, η κυρίαρχη τάξη τρίβει τα χέρια της. Ο Πρίμο Λέβι στο βιβλίο του "Οσοι βούλιαξαν και όσοι σώθηκαν" έγραφε πως ο χώρος ανάμεσα στους διωκόμενους και τους διώκτες τους δεν είναι ποτέ κενός: "κατοικείται από πρόσωπα παθητικά και αξιοθρήνητα". Οταν ο πολιτικός χώρος αδειάσει από τέτοια πρόσωπα, που δε θα μπορούν πια να κρύβονται πίσω από προσωπεία, τότε οι διωκόμενοι θα μπορούν να ξεχωρίζουν πιο εύκολα τους φίλους από τους διώκτες τους» (ο Ρούσσος Βρανάς στα ΝΕΑ).

«"Οσον αφορά την παράταξή μας, την ΠΑΣΚΕ, έχουμε αποδείξει ότι παλεύουμε και προωθούμε με κάθε τρόπο την εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής ενότητας στη βάση των κοινών μας προβλημάτων" (...) Ο εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ μέμφεται εμμέσως πλην σαφώς "όσους έχουν αναλάβει επαγγελματικά το πέρασμα της γραμμής του κόμματος στα συνδικάτα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ιδεολογικής καθαρότητας"» (δήλωση του στελέχους της ΠΑΣΚΕ Στ. Ανέστη, στο ΠΑΡΟΝ).