«Παντού στα παραμύθια η ωραία - και απαραιτήτως καλή, δηλαδή φρόνιμη που δεν ανταγωνίζεται τους άνδρες, αλλά τους προσφέρει τον καλύτερο εαυτό της - καταλήγει σε γάμο με τον πολύφερνο νέο της ιστορίας (...) δε θα παντρευόταν ποτέ ένας επιτυχημένος μια άσχημη, γιατί η ομορφιά και δη η γυναικεία αποτελεί τον ισχυρότερο μοχλό οικονομικής προόδου στις καπιταλιστικές κοινωνίες μας. Αποτελεί την κορυφαία ανταλλακτική αξία στο μεγάλο παζάρι των αξιών. "Κράχτη" της αντρικής επιτυχίας και ταυτοχρόνως "κράχτη" της αγοράς της κατανάλωσης (...) "αγαπήθηκε η Μαρία για τον χαρακτήρα και την τρυφερότητά της" έλεγε η ηθοποιός που την ενσάρκωσε (...) Κολοκύθια! (...) απλώς επιβεβαιώθηκε η διαχρονική γοητεία των βασικών μύθων που συντηρούν το κοινωνικο-οικονομικό μας σύστημα και που φυσικά πυρήνας τους παραμένει η εκμετάλλευση της γυναίκας διά της έκθεσής της στο παζάρι του βλέμματος» (η Πόπη Διαμαντάκου στα ΝΕΑ).

«η "Ρωσίδα Ραπουντζέλ" κατέκτησε την πασαρέλα πριν κλείσει τα 21 της χρόνια. Τα είχε όλα: νιάτα, δόξα, χρήμα και απαράμιλλη ομορφιά (...) το κορίτσι των εξώφυλλων, που έμοιαζε με νεράιδα παραμυθιού με τα μακριά της μαλλιά και τα αμυγδαλωτά μάτια, σκοτώθηκε ακαριαία πέφτοντας από τον ένατο όροφο πολυκατοικίας του Μανχάταν όπου διέμενε (...) σύμφωνα με το πόρισμα του ιατροδικαστή ο θάνατός της οφείλεται σε αυτοκτονία (...) η ζωή της άτυχης κοπέλας από το Καζακστάν άλλαξε ριζικά όταν σε ηλικία 15 ετών, την εντόπισε η Λονδρέζα πράκτορας μοντέλων Ντέμπι Τζόουνς. Μέσα σε δύο χρόνια έκανε πασαρέλα στη Νέα Υόρκη» (το ρεπορτάζ στο ΕΘΝΟΣ).