ΣΤΗΝ καρδιά του θεσσαλικού κάμπου μας φέρνει κι εφέτος σήμερα η πρόσκληση που στέλνει η Μελία, το κεφαλοχώρι, που εκεί πάνω σ' ένα γρανιτένιο βράχο είναι χαραγμένο το μήνυμα του πρωτομάχου και μάρτυρα της ελληνικής δημοσιογραφίας, του κομμουνιστή δημοσιογράφου Κώστα Βιδάλη. Είναι ο δάσκαλός μας, ο αξέχαστος, όταν δίπλα του κάναμε τα πρώτα πρώτα βήματα στο «Ρ» και την «Ελεύθερη Ελλάδα».

ΕΙΝΑΙ κοντά 20 χρόνια, που οι δημοσιογραφικές οργανώσεις (ΕΣΗΕΑ, ΠΟΕΣΥ, ΕΔΟΕΑΠ και ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Δημοσιογράφων Εθνικής Αντίστασης) με την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση των κατοίκων τίμησαν, όπως έπρεπε, τον πανάξιο δημοσιογράφο του «Ρ», που, αψηφώντας κάθε κίνδυνο και τις συμβουλές, έφθασε στη Θεσσαλία όταν όλα εκεί (Αύγουστος 1946) κολυμπούσαν στο αίμα και το θάνατο...

ΗΤΑΝ 10 Αυγούστου 1946. Ο Κ. Βιδάλης στη μεγάλη αίθουσα του «Ρ», όπου γινόταν η καθημερινή σύσκεψη, κάνει γνωστή την απόφασή του να πάει στο θεσσαλικό κάμπο. «Πάω να δω, είπε, με τα μάτια μου... τους βασανιστές του λαού μας... Ν' ακούσω με τα ίδια τ' αυτιά μου το βόγκο των ανθρώπων μας...». Τράβηξε ολόισια στο θάνατο. Θάνατο μαρτυρικό στο θεσσαλικό κάμπο, κοντά στο χωριό, τη Μελία. Εκεί τον κατασπάραξαν οι Σούρληδες, οι μοναρχοφασίστες δολοφόνοι.

ΑΥΤΗ την ακριβή κληρονομιά τιμά σήμερα η ελληνική δημοσιογραφία με την απονομή των βραβείων, που εδώ και αρκετά χρόνια έχει καθιερώσει για τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Μελίας, που περιμένουν κάθε χρόνο τη γιορτή και τα χαρούμενα παιδιά να στολίσουν, μαζί με το χωριό και τους προσκαλεσμένους δημοσιογράφους και αντιστασιακούς, το μνημείο του Κ. Βιδάλη.

ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ κι αχτινοβόλα μορφή ο Κ. Βιδάλης. Κι είναι σήμερα της ζωής του και της θυσίας του το μήνυμα πιότερο από κάθε άλλη φορά αναγκαίο για το λόγο, την πένα μας, για το βηματισμό μας. Στάθηκε σ' όλη τη διαδρομή της ζωής του αδιάφθορος κι αταλάντευτος. Οπου κι αν δούλεψε, ποτέ δεν έχασε το στόχο του να 'ναι πάντα κοντά στους εργαζόμενους, να υπερασπίζεται του φτωχού το δίκιο. Ατρομος μπροστά στους ισχυρούς.

ΕΙΝΑΙ αυτός που ξεσκέπασε τις λοβιτούρες και τα σκάνδαλα του Μποδοσάκη στα χρόνια της δικτατορίας, με αποτέλεσμα να τον εξορίσουν στα Κύθηρα. Ολα τα γραφτά τα σφραγίζει η βαθιά και λεπτομερής έρευνα, με τρόπο γραφής απλό, για να διαβαστεί, να γίνει κατανοητή από τον απλό άνθρωπο. Αλλωστε, είναι η σύσταση που έκανε στους νέους δημοσιογράφους που δούλευαν και μάθαιναν: «Να γράφεις για τους απλούς ανθρώπους. Καθαρά, όχι συννεφώδη, σύντομα και περιεκτικά. Αφησε τις φλυαρίες. Και δίνε το λόγο στα γεγονότα. Αυτά πείθουν».

ΣΗΜΕΡΑ 57 χρόνια από το μαρτυρικό θάνατο του αξέχαστου συντρόφου μας, του αγωνιστή δημοσιογράφου του «Ρ», η ολοζώντανη κληρονομιά της αρετής και της θυσίας του Κ. Βιδάλη δεν είναι μια μουσειακή μνήμη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, θα είχε σβήσει με τα χρόνια. Είναι κάλεσμα και διδαχή. Σ' αυτήν κι εμείς ακουμπάμε την καρδιά μας. Και την πένα μας.

ΑΣ ΑΚΟΥΣΤΕΙ στα δημοσιογραφικά γραφεία, εκεί που δούλευε ο Κ. Βιδάλης, ο πασίγνωστος εκείνος γκαρδιακός χαιρετισμός: «Γεια σας, κύριοι συνάδελφοι». Στου Βιδάλη τα βήματα. Με την ευθύνη του χρέους και της ανθρωπιάς. Πάντα δίπλα στο λαό. Στις δικές του ελπίδες. Να μην ξεχνούμε το λόγο του, που ζητούσε από τους νέους συναδέλφους: «Να γράφετε απλά και τίμια για το λαό...». Δωρικό παράγγελμα, που ακτινοβολεί σήμερα πάνω στο γρανιτένιο βράχο της Μελίας.