ΕΙΝΑΙ πάντα ξεχωριστή η αναφορά του Κώστα Βάρναλη στης Κατοχής τα Αετόπουλα. Σ' αυτά είναι αφιερωμένη η κυριακάτικη στήλη του στο «Ριζοσπάστη», που την τιτλοφορεί «Η Κυριακή μου». Να δώσουμε το χρονολογικό στίγμα: Στερνή Κυριακή 26 Νοέμβρη 1944. Να δώσουμε ακόμη δυο λέξεις από το πρωτοσέλιδο άρθρο του «Ρ» που γράφει: «...Η πρωτεύουσα περνάει σκοτεινές ώρες. Οι υποχθόνιες δυνάμεις έχουν εντείνει από χτες τις ενέργειές τους. Η λαοφοβία τους, που έχει φτάσει στο κατακόρυφο, τους κάνει να ριγούν και στο άκουσμα μόνον της ομαλότητος. Με "δυναμικήν αναμέτρησιν" απειλεί ο λυσσόδηκτος Τύπος τους, αναμέτρηση που "οι Κουκουέδες τη φοβούνται", ενώ αυτοί "δεν τη φοβούνται διόλου"».

ΑΣΦΥΧΤΙΚΑ περιορισμένος τότε της εφημερίδας ο χώρος, αλλά ο χρονογράφος Κ. Βάρναλης έχει το καθιερωμένο του μονόστηλο, που τ' αφιερώνει στα παιδιά μας. «Αν η οχτάχρονη τυραννία, γράφει ο Κ. Βάρναλης, δεν μπόρεσε να τσακίσει το φρόνημα και τον ανδρισμό των μεγάλων, δεν μπόρεσε και να διαφθείρει την ψυχή των παιδιών, για να "διαπλάσει" με όλα τα γνωστά μέσα της υλικής και της ηθικής βίας μια μάζα ανδραπόδων για την αύριο. Κι αν οι μεγάλοι αντιπροσωπεύοντας την πλειοψηφία του λαού (την υγιή του πλειοψηφία) κατορθώσανε με τους επικούς αγώνες τους σε βουνά και σε πολιτείες και με τεράστιες θυσίες να καταβάλουνε και τον εξωτερικό και τον εσωτερικό εχθρό, όμως και τα παιδιά του λαού βοηθήσανε τον αγώνα της απελευθέρωσης με το ίδιο θάρρος, την ίδια πίστη και με όχι λιγότερες θυσίες...».

Ο ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ του «Ρ» δεν ξεχνά «πόσο δούλεψε η 4η Αυγούστου, για να διαφθείρει τα νιάτα, να τα εξουθενώσει, να τα μεταβάλει σε εθελόδουλα όργανα μιας κλίκας τυχοδιωχτών. Κι όμως, μέσα απ' αυτόν τον βούρκο της ΕΟΝ, μπόρεσε και ξεπετάχτηκε η αγνή φλόγα του πατριωτισμού και της αρετής, η ΕΠΟΝ. Οσο οι ντόπιοι προδότες προσπαθούσανε να μεταδώσουνε την ηθική σαπίλα σ' όλο τον εθνικόν οργανισμό και να καταστήσουν ανίκανο το λαό να θέλει ελευθερία, τόσο πιο ζωήρευε η αγάπη της ελευθερίας, ήγουν η αγάπη της πατρίδας, γιατί η πατρίδα χωρίς ελευθερία είναι αδύνατο να υπάρξει».

ΔΙΠΛΑ, λοιπόν, στο ντουφέκι και το πολυβόλο και τη χειροβομβίδα των μεγάλων, οι νέοι των 15 χρόνων, όσοι δε βαστάξανε όπλο στις μάχες των συνοικιών, υψώσανε το δικό τους όπλο, ίδια ολέθριο και θανάσιμο για τον εχτρό, όσο και τα όπλα των μεγάλων. Είναι το χωνί κι η βούρτσα!

ΓΕΝΗΚΑΝΕ, παρατηρεί ο Βάρναλης, σύμβολα εθνικά αυτά τα δυο «χυδαία» σύνεργα. Από το χωνί χυνότανε τις νύχτες στον κοιμισμένον αέρα της σκλάβας Αθήνας το εγερτήριο σάλπισμα των συνειδήσεων και μ' αυτό δινόντανε οι οδηγίες για το τι θα γίνει αύριο και πού! Και με τη βούρτσα γραφότανε στους τοίχους το κάλεσμα της λευτεριάς και το κάλεσμα της αντίστασης ενάντια στον εχτρό. Σύνεργα της νύχτας, που δουλεύανε για το φως!

ΚΑΙ το χρονογράφημα του Βάρναλη κλείνει με τούτα τα λόγια για τα ξακουστά εκείνα Αετόπουλα: «...Πόσοι μικροί ήρωες απ' αυτά τα παιδιά πληρώσανε με τη ζωή τους αυτή τους την εθνική υπηρεσία! Τιμή κι ευγνωμοσύνη χρωστάμε όλοι μας στα παιδιά της ΕΠΟΝ. Και μαζί νιώθουμε τη βαριά υποχρέωση να καθαρίσουμε ό,τι σάπιο αφήσανε στον τόπο οι δυο τετραετίες, για να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια πατρίδα λεύτερη κι ευτυχισμένη. Πρέπει οι αυριανοί Ελληνες να είναι απ' όλες τις απόψεις πιο χαρούμενοι από μας σε μιαν Ελλάδα ηθικά μεγάλη...».

ΤΑ ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ σε λίγες μέρες θα πολεμούσαν ξανά δίπλα στον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ τους ιμπεριαλιστές, τους Σκόμπηδες, που σκόρπισαν το θάνατο στην αδούλωτη Αθήνα. Αιώνια τιμή κι ευγνωμοσύνη στους μικρούς ήρωες, τα Αετόπουλα της ΕΠΟΝ, στα παιδιά μας όπως λέει ο Κ. Βάρναλης.