ΟΣΟΙ κι εφέτος βρεθούν σήμερα πάνω στην Καισαριανή, εκεί στο Θυσιαστήριο της Λευτεριάς, για να τιμήσουν τη μεγάλη θυσία και την αρετή των 200 κομμουνιστών, καθώς κι όλους τους άλλους αγωνιστές, που τους εκτέλεσαν οι χιτλεροφασίστες καταχτητές, θα ξαναδούν το επιβλητικό μνημείο να παραμένει κατά γης. Χωρίς να έχει στηθεί, όπως έπρεπε.

ΜΙΛΑΜΕ για το λαμπρό μνημείο που φιλοτέχνησε για το Σκοπευτήριο ο γλύπτης Φανακίδης, μνημειακό σύνολο ύψους 7 μέτρων. Τυλιγμένο σε νάιλον εξακολουθεί να περιμένει... Είναι οι αφεντάδες της Σκοπευτικής, που δεν επιτρέπουν να στηθεί, γιατί, με τις πλάτες των ανθρώπων της εξουσίας, βρίσκονται εκεί θρονιασμένοι και αμετακίνητοι πάνω στο φιλέτο γης, που πήρε εδώ και πολλά χρόνια.

ΕΓΙΝΕ εφιάλτης για τη φτωχογειτονιά της Καισαριανής, από τότε που πρωτοβρέθηκε εκεί το Σκοπευτήριο. Ογδόντα και πάνω χρόνια, ένας βραχνάς πάνω της, πάνω στα στήθια της. Της άρπαξε τον πιο όμορφο οικοπεδικό χώρο. Της έφραξε την ανάσα της. Και δεν την άφησε ν' αναπτυχθεί στη δεξιά μεριά για να χτιστούν τα σπίτια των νέων παιδιών της, τα νέα σχολειά, που ήταν πια τόσο αναγκαία. Αλλά εκείνο, που για τους κατοίκους είχε καταστεί πιο μαρτυρικό, είναι πως καθημερινά ξυπνούσαν με τον τρόμο και τη φρίκη του πολέμου και της καταστροφής. Εκεί ακριβώς μπροστά στα φτωχόσπιτα, πλάι στο «Πρότυπο Ειδικό Σχολείο», που είχε ιδρύσει η αξέχαστη Ρόζα Ιμβριώτη, κάθε μέρα οι ντουφεξήδες έκαναν καθημερινά ασκήσεις σκοποβολής. Εκεί κουβαλούσαν, σε ειδικά κλουβιά, τα περιστέρια που τ' άφηναν ελεύθερα και μόλις φτεροκοπούσαν τα χτυπούσαν στον αέρα...

ΕΤΣΙ, κάθε απόγιομα, σκότωναν εκατοντάδες περιστέρια, που σπαρταρώντας έπεφταν μέσα στις αυλές, συχνά και μέσα στα χέρια των παιδιών.

ΑΣ μη νομιστεί πως οι κάτοικοι της Καισαριανής αντιμετώπιζαν παθητικά και αδιάφορα την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και η οποία συνεχώς χειροτέρευε.

ΑΛΛΑ η Καισαριανή θα ζούσε τις πιο δραματικές ώρες με την Κατοχή, όταν οι καταχτητές, τα χαράματα, έφταναν εκεί με τα καμιόνια τους και εκτελούσαν αγωνιστές. Τέτοια φοβερή μέρα ήταν και η Πρωτομαγιά του 1944, εκείνη η Δευτέρα, που, από τα χαράματα έως το μεσημέρι, τουφέκιζαν τους 200 ήρωες της Ακροναυπλίας και της Ανάφης, τους οποίους η κυβέρνηση Τσουδερού με τους Μανιαδάκηδες κι όλο το μηχανισμό τους παρέδωσε, με πάσα «φροντίδα», στους δημίους που τους έσυραν στους τόπους εκτέλεσης. Είναι από τότε, που ο λαός ονόμασε το Σκοπευτήριο Θυσιαστήριο της Λευτεριάς και με την ονομασία αυτή ο λαός το 'χει κρατήσει βαθιά στην ψυχή του.

ΚΙ ΕΙΝΑΙ ακριβώς από τότε, που αρχίζει η περιπέτεια κι η πρόκληση, καθώς ο κόσμος του δοσιλογισμού, οι προσκυνημένοι άρχισαν συστηματικά την προσπάθεια για να εξαφανίσουν όλα τα σημάδια της θυσίας, που έπρεπε, χωρίς καθυστέρηση, να είχαν αναδείξει σαν μεγάλο μνημείο του έθνους. Ας θυμηθούμε σήμερα, 59 χρόνια από το τέλος του πολέμου, αυτό που έγραφε το 1945 στα «Ελεύθερα Γράμματα» ο Γιώργης Λαμπρινός, όταν υπογράμμιζε πως: «Δεν επιτρέπεται σήμερα η Καισαριανή, τόπος που η χλόη του βλασταίνει με το αίμα χιλιάδων ηρώων μας, να παραμένει χωρίς το μεγαλόπρεπο μνημείο της... Τα μνημεία είναι ανάγκη της ματωμένης ψυχής μας, ανάγκη του ηθικού και ιστορικού χρέους...».

Η ΣΚΟΠΕΥΤΙΚΗ, «καρύδι» σκληρό, φώλιασε, με φιρμάνια βασιλομεταξικά και προστάτη τον Μποδοσάκη, στην καρδιά της Καισαριανής. Κι ανεμίζοντας τα ιδιοκτησιακά της «προικιά» δεν κάνει βήμα. Περιμένει να «πέσει» ο παράς, που απαιτεί κι όταν γίνει αυτό τότε θα φύγει για να διαμορφωθεί ο χώρος. Είναι μισός και πάνω αιώνας, που προκλητικά οι «ντουφεξήδες» βεβηλώνουν το χώρο της μεγάλης θυσίας. Εως πότε, όμως, θα ευτελίζονται οι αγώνες, οι θυσίες, η αρετή, που θα έπρεπε να 'ναι λαμπρό παράδειγμα διδαχής για την ελληνική νεολαία;

ΠΕΝΗΝΤΑ εννιά χρόνια πέρασαν. Και το χρέος εξακολουθεί να μένει απ' αυτούς που ανεβοκατεβαίνουν στην εξουσία τραγικά ακόμη αξόφλητο. Εξω πια από τον ιερό χώρο η Σκοπευτική και οι ντουφεξήδες της. Εξω οι ασεβείς κι οι βέβηλοι από το ιερό Αλσος των Ηρώων.