ΗΤΑΝ Μάης του 1946 ένας χρόνος από το τέλος του πολέμου, που έφταναν και οι πρώτοι ναυτεργάτες, οι πολεμιστές της θάλασσας, που τέσσερα και περισσότερα χρόνια πάλευαν το θάνατο και τα κύματα. Αλλά και τους χαφιέδες του Μανιαδάκη.

Ο ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ του ΕΝ Π. Νταηπαναγιώτης, σε συνέντευξή του στο περιοδικό της ΕΠΟΝ «ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ», μας εξιστορούσε τη συμμετοχή των ναυτεργατών μας στη συμμαχική απόβαση στις ακτές της Νορμανδίας με πολλές λεπτομέρειες και άλλα στοιχεία, που έμεναν άγνωστα, και που εξακολουθούν να τα αγνοούν, να τα αποσιωπούν οι διάφοροι αυτοί «επίσημοι», όταν στα επετειακά κάνουν αναφορά στο γεγονός.

ΣΤΑ τέλη του Απρίλη 1944, η Ομοσπονδία μας, η ΟΕΝΟ, κάλεσε εθελοντές κι ήταν τόσοι πολλοί αυτοί, που παρουσιάστηκαν, που θα μπορούσαν εύκολα να επανδρώσουν είκοσι καράβια κι όχι μονάχα δυο, όπως είχε οριστεί. Σαράντα τέσσερις νέοι 20-33 χρόνων θα έπαιρναν μέρος στις επιχειρήσεις της απόβασης με τα φορτηγά πλοία «Γεώργιος Π.» και «Αγιος Σπυρίδων».

ΚΙ Ο υποπλοίαρχος Π. Νταηπαναγιώτης προσθέτει: «...Ετσι αξιωθήκαμε να ζήσουμε την ιστορική νύχτα της 6ης του Ιούνη, τη νύχτα, που η σκλάβα Ευρώπη συνταράχτηκε από τη μεγάλη, τη μεγαλύτερη αμφίβια πολεμική επιχείρηση. Τα ιπτάμενα φρούρια, σε πυκνούς σχηματισμούς, σ' ένα ατελείωτο πήγαινε - έλα προετοιμάζουν την απόβαση.

Η ΜΕΓΑΛΗ μάχη άρχισε... Αυτή τη φορά ζούμε για να δούμε τ' αποτελέσματα της σκληρής πάλης μας. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια αγώνα στο Β. Ατλαντικό. Νύχτες αξέχαστες, τραγικές, αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα τη μηχανή του θανάτου των εχθρών, μαζί και τα μανιασμένα στοιχεία του Ωκεανού. Χιλιάδες ναυτεργάτες έμειναν για πάντα στο υγρό κοιμητήρι, χωρίς κηδείες, χωρίς χαιρετισμό...

ΕΧΕΙ φωτίσει. Τώρα οι χειρισμοί του πλοίου μας γίνονται με ευχέρεια. Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή του πυρός. Σε λίγο, ίσως χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε και τα όπλα του δικού μας καραβιού. Είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε στον προορισμό μας ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο.

ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι νέοι. Νιώθουμε πως είμαστε εντολοδόχοι του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, αντιπρόσωποί τους στο μεγάλο αυτό ιστορικό γεγονός. Το πλήρωμα ασφαλείας πλοίου, οι πυροβολητές, καρφωμένοι στις θέσεις τους.

Στον αριστερό αντιαεροπορικό πύργο, δυο νεαροί Σκοτσέζοι πεζοναύτες. Τους θυμίζω πως πρέπει να πολεμήσουν καλά και μου απαντάνε: «Σαν τους Ελληνες παρτιζάνους».

ΕΙΜΑΣΤΕ τώρα σ' απόσταση μισού μιλίου από την ακτή. Ο αρχηγός της νηοπομπής διαβιβάζει με σήματα ν' αγκυροβολήσουμε. Μπροστά στα μάτια μας, ξετυλίγεται η εικόνα της επιχείρησης στην πιο μεγαλόπρεπη φάση της. Συμμαχικά θωρηκτά, αντιτορπιλικά, σε μικρή από μας απόσταση, εξακολουθούν τον ακατάπαυστο και τρομερό βομβαρδισμό τους.

ΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΤΕΣ μας ακούραστοι κι άγρυπνοι... Οι πρώτες ομοβροντίες των αντιαεροπορικών των πολεμικών δίνουν το σύνθημα της αεροπορικής επιδρομής. Γερμανικά αεροπλάνα σα λυσσασμένα όρνια πέφτουν το ένα πίσω από το άλλο απάνω μας... Το απόγιομα πήραμε διαταγή να κατευθυνθούμε στο σημείο που θα βουλιάζαμε το φορτηγό μας. Στα αμπάρια του βρίσκονταν οχτώ βόμβες βυθού συνδεδεμένες με τη γέφυρα. 32 άνδρες του πληρώματος είχαν μεταφερθεί με αγγλικό φορτηγό. Είχαμε απομείνει δέκα κλεισμένοι μέσα στο οχυρό της γέφυρας. Σε 6 λεπτά όλα είναι έτοιμα. Οι βόμβες μπαίνουν σε ενέργεια κι η αποστολή μας έχει πια τελειώσει...».

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ κι εμείς σήμερα τα ναυτόπουλα της Εθνικής Αντίστασης. Τα θαλασσοπούλια, που στο προσκλητήριο της ΟΕΝΟ τρέξανε στο χρέος. Ολους εκείνους, που, καθώς είπε ο αξέχαστος σ. Αντώνης Αμπατιέλος, κατάφεραν να κινήσουν όλα, όλα τα καράβια «κι ας ήταν και φέρετρα».

Ο ΛΟΓΟΣ είναι για τους νέους Κανάρηδες. Αυτούς που μείνανε για πάντα στους ωκεανούς. Στα πλωτά φέρετρα. Γι' αυτούς που γνώρισαν κυνηγητά και μαρτύρια θανάτου. Θυμηθήκαμε τους ΕΠΟΝίτες εκείνους της θάλασσας. Που αυτή τη μέρα έφταναν με τα φορτηγά τους στις ακτές της Νορμανδίας, μαχητές στη μεγάλη αντιφασιστική μάχη. Πανάξιοι εντολοδόχοι του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ. Και, φυσικά, του ΕΛΑΝ στις θάλασσες του κόσμου.