ΕΙΝΑΙ κάμποσες μέρες, που έμαθα πως μια ομάδα συντρόφων και συναδέλφων έβαλαν «πλώρη» λαμπριάτικα να σκαρφαλώσουν στα τετράψηλα βουνά. Ν' ανάψουν τη λαμπάδα τους και να γευτούν στη Σαμαρίνα οβελία κι όλα τ' άλλα τα συνοδευτικά, άφοβα, πεντακάθαρα.

ΝΑ το ομολογήσω, ντροπή δεν είναι, πως η ανοιξιάτικη εξόρμηση στα βασίλεια της Πίνδου μ' έκανε να τρέξω σε δικές μου παλιές ιστορίες, όταν αξέχαστοι σύντροφοι, δάσκαλοι ορειβάτες, γύρευαν να με μυήσουν με τα βουνά και τον κόσμο τους.

ΠΡΩΤΟΣ και βασικός δάσκαλος ο Νίκος Καρβούνης, που με την ομάδα του αλώνιζε την Αττική κι άλλα βουνά πιο πέρα. Τα ζούσε με κάθε τρόπο ο Καρβούνης τα βουνά και την ύπαιθρο. Οι επιφυλλίδες του στην «Πρωία» και σε φυσιολατρικά περιοδικά το μαρτυρούν. Κάποιες μικρές εξορμήσεις, αλλά η μεγάλη βουνίσια έξοδος έμενε για το αύριο.

ΗΤΑΝ η θάλασσα, ήταν το νησί, αυτά που μας τραβούσαν κοντά τους. Οσες φορές, μέρες γιορτινές, όπως καληώρα τώρα, ή καλοκαιριάτικες, η ζωή άφηνε τα περιθώρια μιας ανάσας, σχεδόν πάντα έπαιρνα τους δρόμους τους θαλασσινούς για το βράχο, την πλαγιά, τ' αμπέλια, για τα λιόδεντρα του νησιού.

ΛΙΓΟ καιρό πριν ξεσπάσει ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος, η γνωριμιά με τον ιστορικό συγγραφέα Τάκη Παππά, από τη Λιβαδειά, μας τράβηξε λίγο πιο έξω από την Αθήνα, σε μια βουνίσια έξοδο στον Παρνασσό και στα γύρω του. Συναπάντημα στην πανέμορφη Αράχοβα, ονομαστό θέρετρο, με τον Σικελιανό, έναν από τους παραθεριστές της.

ΣΤΙΣ αρχές του 1941, αναπάντεχα, έπεφτε στα χέρια μας μια ευρεία μελέτη για την Πίνδο, που είχε γράψει και δημοσιεύσει στη «Νέα Εστία», στις 15 του Γενάρη, η γνωστή φιλόλογος Σοφία Αναστασιάδη (Σ.Α.), που ήταν ταυτόχρονα και έμπειρη ορειβάτης. Γράφει η Σ.Α.: «Η Πίνδος είναι η ραχοκοκαλιά της Ελλάδας. Απ' αυτήν πιάνονται και ξεκινούν για να διακλαδωθούν ολοένα παραπέρα τα βουνά, που σχηματίζουν το σκελετό της χώρας μας».

«ΑΠΟ τούτη τη ραχοκοκαλιά ξεκινούν οι φλέβες που θα γονιμοποιήσουν την ελληνική γη. Οι κορυφές της Πίνδου είναι οι μάνες του νερού και ο ζυγός τους το διαχωριστικό σύνορο ανάμεσα στις ελληνικές θάλασσες. Το νερό τινάζεται εκεί - πάνω από τα σπλάχνα της γης χαριτωμένο και ξέγνοιαστο, σαν γέλιο που σκάει.

ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ του από τα ψηλά χωριά των κτηνοτρόφων ρίχνεται μέσα στα φαράγγια τους, να ζωντανέψει τους μύλους, τα μαντάνια, τα πριόνια, κι οι άνθρωποι των βουνών το ξέρουν και το φωνάζουν με τ' όνομα του χωριού τους ή μ' όνομα άγνωστο κάπως έξω από τα σύνορα του τόπου τους...».

«...Αυτοί οι ίδιοι οι κτηνοτρόφοι των κορυφών θα σας μιλήσουν για το θαυμαστό μονοπάτι που ξεκινάει απ' την καρδιά της Ρούμελης και φτάνει στα σύνορα, δένοντας τη μια ράχη με την άλλη...».

«ΘΑ κουνήσουν το κεφάλι - αν πείτε στους Σαρακατσαναίους της Καράβας, πως κάνατε είκοσι τόσες μέρες να φτάσετε απ' το Καρπενήσι στα κονάκια τους. Είκοσι μέρες! Τι χαλεύεις, παιδί μου στα χωριά... Τι πας και κλώθεις στις λαγκαδιές;.. Του χρόνου μόλις περάσεις τη Μέγδοβα, χτύπα το ζυγό και μην αφήσεις βήμα το μονοπάτι, που πάει ράχη - ράχη, σε τρεις μέρες θε να 'σαι δω. Από δω σε δέκα μέρες βγαίνεις στο Μέτσοβο. Τη νύχτα θα σε φιλεύουν στα κονάκια... Από κονάκι σε κονάκι θα σου δείξουνε το δρόμο...».

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ των ζυγών... Εκεί πάνω σάς ταξιδεύει στην αγκαλιά του ο αέρας. Οι χούφτες σας γεμίζουν ήλιο. Η νύχτα σάς ντύνει με αστέρια και τα βαθιά χαράματα, τα σύννεφα, που κουραστήκανε, θα γείρουνε να ξαποστάσουν στο πλευρό σας...

ΑΝΟΙΧΤΗ από πολλά χρόνια η πρόσκληση να πάρεις τα μονοπάτια της Πίνδου. Να βρεθείς στο πιο ψηλό ελληνικό χωριό και να χαρείς το λαμπριάτικο πανηγύρι, να ζήσεις τους χορούς τους στα πέτρινα αλώνια.

ΣΤΟΥΣ ταξιδιώτες συντρόφους μας, που χαίρονται της Πίνδου τις ομορφιές, στην ξακουστή Σαμαρίνα, καλή επιστροφή. Και του χρόνου, στη βουνίσια έξοδο, να 'μαστε κι εμείς. Να 'μαστε περισσότεροι.