ΠΑΛΙΟΙ σύντροφοι θα θυμηθούν ίσως σήμερα μαζί μας το 24χρονο εκείνο κορίτσι, που αστραποβολούσε ομορφιά και λεβεντιά στης Εθνικής Αντίστασης τα χρόνια: την Ισμήνη Σιδηροπούλου, πτυχιούχο μαθηματικών, που το Εκτακτο Στρατοδικείο της Αθήνας την καταδίκασε σε θάνατο και οι δήμιοι προχώρησαν στην εκτέλεση της στις 26 Αυγούστου 1948.

ΕΙΝΑΙ τα δυο καλοκαίρια '48 και '49, τα φορτωμένα δάκρυα και αίμα. Οι ειδήσεις μαύρες κι άραχνες ξαργούσαν να μας φτάσουν στο κάτεργο της Μακρονήσου, αλλά παρά τα συρματοπλέγματα και τα άγρια κυνηγητά τα μαθαίναμε τα νέα για τους συντρόφους που βρίσκονταν σε στρατοδικεία και με το Γ΄ ψήφισμα τους καταδίκαζαν σε θάνατο.

Η ΙΣΜΗΝΗ, που εμείς είχαμε γνωρίσει στα χρόνια της Αντίστασης, ήταν ένα ψηλό γεροδεμένο κορίτσι, όλο υγεία, με τη φυσική δροσιά της νιότης. Χαμογελαστή, ζωηρή, συντροφική, κατακτούσε με το ήθος και τον πολιτισμένο τρόπο συμπεριφοράς της.

ΜΑΖΙ μ' άλλους νεολαίους δούλεψε στον παράνομο Τύπο της Κατοχής, τομέας δύσκολος, σημαντικός για την Οργάνωση, που απαιτούσε υπευθυνότητα και προσοχή, προκειμένου ν' αποφευχθεί χτύπημα στον εκδοτικό μηχανισμό.

ΕΔΩ και πολλά χρόνια ο σ. Γιώργος Κορωναίος μου εξιστόρησε τη δουλιά τους στην έκδοση παράνομου υλικού άμεσης απάντησης και διανομής, με τη συμμετοχή της Ισμήνης στην παράνομη ομάδα του Τύπου.

ΜΕ δυο πολυγράφους σε δυο διαφορετικά σπίτια, το ένα (το σπίτι της Ισμήνης, Μιχ. Βόδα - Σωζοπόλεως) και το άλλο στο Δουργούτι, η ΕΠΟΝίτικη ομάδα, ιδιαίτερα τους στερνούς μήνες του '44, δούλεψε εντατικά στη μάχη της ενημέρωσης, που έδινε τότε ασταμάτητα η ΕΑΜική Αθήνα με την έκδοση καθημερινά επίκαιρου υλικού.

ΠΛΟΥΣΙΑ δράση, που θα συνεχιστεί και στο σύντομο διάστημα, το δίμηνο της απελευθέρωσης, που θα ασχοληθεί στο υπουργείο Εργασίας (υπουργός Μιλτ. Πορφυρογένης) και, αν δεν κάνω λάθος, υπεύθυνη του γραφείου του. Λίγους μήνες αργότερα η Ισμήνη θα συλληφθεί, θα περάσει Στρατοδικείο και θα την καταδικάσουν σε θάνατο.

ΠΛΟΥΣΙΑ, γαλήνια η δράση της μελλοθάνατης στη φυλακή, ενώ μετρούν οι ώρες που θα την αρπάξουν για εκτέλεση. Γράφει σχετικά η Ολυμπία Παπαδούκα στο βιβλίο της «Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ»: «... πριν από ώρες... χορέψαμε τον κερκυραϊκό χορό που μας έμαθε. Χόρεψε πρώτο ζευγάρι με τη Μαρία Ρέπα τον κερκυραίικο. Ενθουσιασμένος ο θάλαμος της φώναζε: "Γεια σου Ισμήνη λεβεντιά", "Γεια σας κορίτσια". "Είσαι πολύ όμορφη Ισμήνη..." και μια γιαγιά θα συμπληρώσει: "Χαρά στο νιο που θα σε πάρει..." κι ο νιος ήρθε σε λίγες ώρες και την πήρε...».

ΔΥΟ γράμματα έγραψε τη νύχτα της απομόνωσής της η Ισμήνη. Το ένα απευθύνεται στις συγκρατούμενές της και το άλλο για το «μικρό Νινάκι» (Νίνα Οικονόμου) που ήταν δασκάλα.

«... Δε γράφω να στεναχωρηθείτε. Αυτό θα με λυπούσε πολύ. Ξέρω πως μ' αγαπούσατε πολύ, αλλά τι να γίνει; Είμαι βεβαία πως πολύ γρήγορα η πατρίδα μας, η Ελλάδα, θα ηρεμήσει, θ' ανοίξουν τα σχολεία, θα βρουν τα Ελληνόπουλα το μορφωτικό εκείνο περιβάλλον που χρειάζεται για να προκόψουν. Εγώ εσπούδασα με πολύ κόπο...».

ΕΡΓΑΣΙΑ και σπουδές τα μηνύματα της μελλοθάνατης Ισμήνης που αισιόδοξα ατενίζει το μέλλον.

«... Πιστεύω πως πολύ γρήγορα θα μπορεί και στην Ελλάδα να σπουδάζει εκείνος που μπορεί και θέλει. Χωρίς κόπους...».

«ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ - γράφει έπειτα η Ισμήνη - τ' αγάπησα πολύ κι είχα τον πόθο να προκόψω σε κανέναν κλάδο εφηρμοσμένων μαθηματικών, όπως π.χ. τ' Αναλογιστικά, που 'χουν σχέση με την Κοινωνική Ασφάλιση. Ηθελα να βοηθήσω με τα μαθηματικά μου το φτωχό εργαζόμενο κι ασφαλισμένο κόσμο. Πού ξέρεις! Ισως καμιά απ' τις μαθήτριές μου ακολουθήσει το δρόμο μου».

ΚΑΙ ΤΟ γράμμα στις μαθήτριες τελειώνει με το... φλογερό μήνυμα της Ισμήνης: «Γεια σας παιδιά! Εγώ πηγαίνω ευχαριστημένη. Και περήφανη. Μη λυπάσθε για μένα». Οι μαθήτριες διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν το γράμμα της δασκάλας τους και το διαβάζουν πότε η μία, πότε η άλλη κατά αράδες, όσο μπορούν να το αντέξουν. Οι μικρές φίλες και μαθήτριές της δίνουν όρκο να συνεχίσουν το έργο της δασκάλας τους. Να προκόψουν και να γίνουν χρήσιμες για τον άνθρωπο.