ΗΤΑΝ την περασμένη Πέμπτη το πρωί που μια πρόσκληση του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αγίας Βαρβάρας μας έφερε στο αμφιθέατρο του σχολειού που τα παιδιά του Δημοτικού θα παρουσίαζαν το δικό τους αφιέρωμα στην Εθνική μας Αντίσταση. Εξήντα ένα χρόνια από τη μάχη του ΕΛΑΣ στον Κηφισό και που σ' αυτήν έπεσαν εφτά παλικάρια. Ενα αφιέρωμα που οι μαθητές δούλεψαν μαζί με την ΠΕΑΦΕ και που το τιτλοφόρησαν «Σ' αυτούς που μίλησαν με το θάνατο».

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ από το πρωί ζει στης γιορτινής αυτής μέρας το μήνυμα. Οι μαθητές με τα λουλούδια και τα στεφάνια ανοίγουν την εκδήλωση μπροστά στην επιτάφια πλάκα κι έπειτα όλοι μαζί στο αμφιθέατρο, όλοι έτοιμοι για το ρόλο τους. Χαίρεσαι πολύ αυτόν το συναγερμό που αγκαλιάζει τα νιάτα και που βεβαιώνει τη ζωντάνια τους.

ΛΙΓΟΣΤΟΙ αυτή τη φορά οι ασπρομάλληδες, οι «παππούδες» καθώς λένε τα παιδιά. Κατάμεστο όμως με νιάτα μαθητικά το αμφιθέατρο, που είναι πανέτοιμα να ξεκινήσουν το πρόγραμμα. Ολα τα δούλεψαν μοναχά τους τα παιδιά, μαζί και τα σκηνικά που πάνε πολύ στη θεματική επιλογή τους.

ΕΙΝΑΙ η ΕΠΟΝ (του Κώστα Καλαντζή), που ανοίγει δυνατά, αλλά και ταιριαστά το αφιέρωμα με το ποίημα «Περνάει η ΕΠΟΝ» με τα γνωστά λόγια: «Απόψε τ' άστρα λάμπουνε χρυσό το νιο φεγγάρι... τα παραθύρια κι οι καρδιές στη γειτονιά ανοιχτά... περνάει η ΕΠΟΝ στις ρούγες της χαρούμενο ένα σμάρι, για τη ζωή, για λευτεριά την πάλη τραγουδά».

ΕΙΝΑΙ χαρά τρανή, είναι ευτυχία ζωής να μπορείς να 'σαι όρθιος κι η αίθουσα να 'ναι δίπλα σου πλημμυρισμένη νιάτα να τραγουδάνε της Αντίστασης τα τραγούδια, τους παιάνες που και σήμερα τραγουδά ο λαός μας. Οι μαθητές περιεργάζονται τα δικά μας εκείνα αυτοσχέδια σύνεργα - τα χωνιά μας - που καθώς τα κρατούν στα χέρια τους η Αγία Βαρβάρα ξυπνάει και θυμάται.

ΤΑ ΧΩΝΙΑ, τότε, τα παλιά τα χωνιά, έφερναν κάθε στιγμή τις ειδήσεις κι ήταν οι νέες κι οι νέοι ΕΠΟΝίτες που παράβγαιναν στο χωνί κι έτσι κάθε χρόνο η μετάδοση των ειδήσεων γινόταν όλο και πιο πλήρης.

ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ προχωρεί στα νιάτα που με τη χρυσή της νιότης πανοπλία, το θάρρος, την ορμή, τη λεβεντιά, πετάμε στον αγώνα, στη θυσία, για την Ελλάδα για τη λευτεριά.

ΕΙΝΑΙ ο θούριος «Βροντάει ο Ολυμπος» του Νίκου Καρβούνη, που τραγουδούν και χειροκροτούν με ενθουσιασμό τα παιδιά. Φέρνεις στο νου τον μεγάλο εκείνο δάσκαλό μας να είναι τούτη τη στιγμή στων μαθητών το στόμα. Τα παιδιά δεν ξέρουν τ' όνομά του, αλλά τραγουδούν το θούριο που μένει το αγαπημένο αντιστασιακό τραγούδι και τότε και σήμερα.

ΟΙ ΑΞΙΟΙ δάσκαλοι με το δικό τους παιδαγωγικό λόγο έχουν, όπως πρέπει, δουλέψει για τον καθαρό ορίζοντα της Εθνικής Αντίστασης κι έχουν παρουσιάσει στους μαθητές πως σ' εκείνα τα χρόνια τα μικρά αετόπουλα, που 'χαν τα σημερινά δικά τους χρόνια, βρίσκονταν δίπλα στους πολεμιστές του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ στις γειτονιές της Αθήνας.

ΠΩΣ λοιπόν να μη χαρείς τούτες τις μέρες, που γιορτάζουμε του ΕΑΜ τα 64 χρόνια, τη χρονιά που τιμάμε την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών μέσα στην κατάμεστη από νιάτα αίθουσα, να ζεις με τα νέα παιδιά της σημερινής γενιάς, να σε πυρώνουν της ποιήτριάς μας οι φλόγες, όπως τις έζησε και τις έγραψε κάποτε (το 1944, το στερνό μήνα της Κατοχής), περπατώντας συντροφιά με τ' αετόπουλα στις λεύτερες γειτονιές της αδούλωτης Αθήνας;

ΕΝΑ ολόκληρο πρωινό γιομάτο Εθνική Αντίσταση κεντημένο άξια σ' ένα αφιέρωμα με του λαού και των ποιητών μας τους αθάνατους στίχους και θούρια λεβεντιάς «Σ' αυτούς, που περπάτησαν με το θάνατο». Φτάνει όμως κι η ώρα που οι μαθητές πρέπει να πούνε το δικό τους λόγο. Είναι λόγος υποσχετικός στο σήμερα και που πάνω του έχει της νιότης το ξάναμμα, της αισιοδοξίας τη φλόγα.

ΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ του 1ου Δημοτικού Αγίας Βαρβάρας αντηχεί με τη νεανική υπόσχεση: Ποτέ πια φασισμός. Ποτέ πια πόλεμος. Μαθαίνουμε την αλήθεια για ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Ο νέος σχολικός χρόνος ξεκίνησε τιμώντας τη μνήμη των αγωνιστών της συνοικίας τους, αλλά και τα εκατομμύρια νεκρούς που έδωσε η ανθρωπότητα για τη συντριβή του χιλτεροφασισμού. Χρέος ύψιστο. Κι ένα πανάξιο πρώτο μάθημα. Ταιριαστό για κάθε σχολειό.