«Μιλώντας για τη δημοκρατία μιλάμε για μια αξία οικουμενική». Τι σημαίνει αυτή η τοποθέτηση του προέδρου του ΣΥΝ; Μπορεί να υπάρχει δημοκρατία για όλους;

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχει πολύ συγκεκριμένο κοινωνικοταξικό περιεχόμενο. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, θεωρείται ως ένα παλλαϊκό σύστημα διακυβέρνησης. Το στηρίζουν στους αντιπροσωπευτικούς με εκλογές θεσμούς της, με θεμέλιο το Κοινοβούλιο. Το οποίο αναδεικνύεται υποτίθεται με τον πλέον ιδανικό τρόπο, τις παλλαϊκές εκλογές, με μυστική ψηφοφορία. Και που όλοι οι πολίτες, είναι τυπικά ίσοι απέναντι σ' αυτές τις διαδικασίες. Μπορούν να εκλέξουν αλλά και να εκλεγούν, να συνέρχονται σε πολιτικά κόμματα, τα οποία επίσης υποτίθεται ότι έχουν τις ίδιες δυνατότητες να παρουσιάζουν ισότιμα την πολιτική τους, τα προγράμματά τους, τη δράση τους μπροστά στο λαό, ο οποίος βεβαίως μπορεί να κρίνει και με τις εκλογές να διαμορφώσει το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, να διαμορφώσει πλειοψηφίες και μειοψηφίες, και φυσικά στη συνέχεια τα κόμματα και οι βουλευτές, ανάλογα με τη δύναμη που απέκτησαν μέσω των εκλογών, να λειτουργούν και να δρουν, στο όνομα των εκλογέων και για τα συμφέροντα όλης της κοινωνίας.

ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ τις ίδιες οικονομικές προϋποθέσεις ο εργάτης με τον καπιταλιστή να συγκροτήσουν πολιτικό κόμμα, να συνέρχονται ισότιμα, να αντιπαρατεθούν ισότιμα, να έχουν τα ίδια μέσα για την πραγματοποίηση όλων των διαδικασιών που θα δημιουργεί τις συνθήκες, ώστε ο λαός να μπορεί να κρίνει αντικειμενικά, ανεπηρέαστα και σύμφωνα με τα πραγματικά του συμφέροντα; Η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων αντιπαράθεσης των κομμάτων, από τα επιτελεία διαμόρφωσης πολιτικής και προπαγάνδας έως τα μέσα προώθησής τους, ανήκουν στην αστική τάξη. Επιτελεία ειδικών για κάθε ζήτημα, διάφορα ιδρύματα, ινστιτούτα, ως και πανεπιστήμια, ο Τύπος και τ' άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όλα είναι στην υπηρεσία της αστικής τάξης, αφού έχει την οικονομική δυνατότητα να τα λειτουργεί. Αντίθετα, η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Η διαβόητη πολυφωνία, η ελευθερία του Τύπου, της λειτουργίας και δράσης πολλών αστικών ή μικροαστικών κομμάτων, επομένως και της έκφρασης πολλών διαφορετικών θέσεων και πολιτικών πάνω σ' όλα τα ζητήματα που αφορούν στις υποθέσεις της κοινωνίας, άρα και του λαού, είναι κάλπικη, αφού αυτά στηρίζουν και προωθούν πολύμορφα την κυρίαρχη πολιτική, διαμορφώνουν συνειδήσεις υποταγής στο σύστημα.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ των εργατών, των ανθρώπων από τ' άλλα λαϊκά στρώματα να εκφράζουν τις απόψεις τους, να συνέρχονται σε δικές τους ενώσεις, κοινωνικές ή πολιτικές, αλλά ακόμη και να διεκδικούν, η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι απατηλή, αφού ο εργάτης ή ο φτωχός αγρότης δεν έχουν την ίδια οικονομική δυνατότητα για τον πολιτικό στίβο με την πλουτοκρατία. Εξαρτώνται δε απ' αυτήν και τα πολιτικά της κόμματα με χίλια δύο νήματα. Από το φόβο της ανεργίας, τα χρέη από τραπεζικά δάνεια των αγροτών και των ΕΒΕ, έως το ρουσφέτι και την υποσχεσιολογία ή και την εξαγορά, η χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων έχει γερή βάση.

Επομένως, το να χαρακτηρίζει κανείς «οικουμενική αξία τη δημοκρατία» και να ψάχνει σε νέους θεσμούς για την καλυτέρευσή της, ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού σχετικά με το γεγονός ότι αυτή είναι ενάντια στα συμφέροντά του.