Τα προπαγανδιστικά επιτελεία της άρχουσας τάξης (αστικά ΜΜΕ κλπ.), προβάλλουν το επιχείρημα ότι ο δικομματισμός είναι ισχυρός γιατί η πολιτική του ΚΚΕ «δεν προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες», γι' αυτό είναι «απομονωμένο», κλπ. Πού αποσκοπεί αυτή η προπαγάνδα;

ΔΕΝ ΕΠΙΑΣΕ ξαφνικά ο πόνος αυτά τα επιτελεία να αποδυναμωθεί ο δικομματισμός, ούτε η επιθυμία να ισχυροποιηθεί το ΚΚΕ σε βάρος του. Ισα - ίσα, το αντίθετο πασχίζουν. Στόχος τους είναι να μην εκφραστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια με ριζοσπαστική τοποθέτηση και ψήφο στο ΚΚΕ, να παραμείνουν εγκλωβισμένα όσο γίνεται μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών δυνάμεων στο δικομματισμό, με υποταγή ή ανοχή στην κυρίαρχη πολιτική. Και να μην ενισχυθεί η πολιτική του ΚΚΕ, η μοναδική που με συνέπεια υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα, αντιστέκεται στην αντιλαϊκή λαίλαπα που εντείνεται αμέσως μετά την αντεπανάσταση, αντιπαλεύει την πολιτική της πλουτοκρατίας ως την οριστική ανατροπή της για να ανοίξει ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας. Αυτό θέλουν με κάθε τρόπο να παρεμποδίσουν. Και το επιχείρημα ότι το ΚΚΕ «δεν προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες», άρα η πολιτική του δεν απαντά στα λαϊκά προβλήματα γι' αυτό είναι «απομονωμένο», αποσκοπεί να πείσει το λαό ότι μοναδική του επιλογή είναι η προσαρμογή στη συναίνεση και η υποταγή στη δύναμη του κεφαλαίου.

ΑΥΤΗ Η ΛΟΓΙΚΗ έδωσε αέρα στους μεγαλοεπιχειρηματίες και στα κόμματά τους να επιτεθούν σ' όλα τα λαϊκά δικαιώματα, να εντείνουν την εκμετάλλευση με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Μιλούν για δημοκρατία και ελευθερία επιλογής ψήφου στο λαό. Λες και δεν υπάρχουν οι μηχανισμοί βίας, τρομοκρατίας και ρουσφετολογίας. Οταν, π.χ., η αντίσταση στην εκμετάλλευση του εργοδότη σημαίνει απόλυση. Οταν η διεκδίκηση καλύτερου μισθού συνθλίβεται στα γρανάζια της ταξικής συνεργασίας. Οταν οι εργοδότες κατευθύνουν την ψήφο των εργαζομένων ή παρεμποδίζουν τη συμμετοχή στους αγώνες ακόμη και με εκβιασμούς. Οταν τα αστικά πολιτικά κόμματα χειραγωγούν με το ρουσφέτι. Οταν κυριαρχεί η βία και τρομοκρατία της εργοδοσίας, η βία και τρομοκρατία των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών.

ΕΠΙΣΗΣ ΧΡΟΝΙΑ οι εργαζόμενοι ακούνε «η ταξική πάλη τέλειωσε», «ο σοσιαλισμός τέλειωσε», «η ιδεολογία τέλειωσε», τα πάντα τέλειωσαν. Μόδα είναι το Μάαστριχτ, μόδα είναι η ΟΝΕ, μόδα είναι το ευρώ. Αυτό είναι το «νέο» που δεν προσαρμόζεται το ΚΚΕ και το θεωρούν «απομονωμένο», γιατί αντιπαλεύει την επιδίωξη εγκλωβισμού του λαού στις συνθήκες έντασης της εκμετάλλευσης, παλεύει να οργανωθεί η αντίσταση των εργαζομένων, να δουν αυτή τη βάρβαρη την πραγματικότητα, ανεξάρτητα αν έχουν διαφωνίες ή συμφωνίες με το ΚΚΕ και την αναγκαιότητα να την ανατρέψουν.

ΤΟ ΚΚΕ ΑΝΤΙΠΑΛΕΥΕΙ αυτό το μονόδρομο γιατί υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο δρόμος του κεφαλαίου και ο μονόδρομος που συμφέρει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, τους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, τις γυναίκες. Και επιδιώκει να συσπειρώνονται ολοένα και πλατύτερες λαϊκές δυνάμεις στο δικό τους μονόδρομο και όχι σ' αυτόν της πλουτοκρατίας. Να κατανοήσουν ότι φιλολαϊκή πολιτική πατώντας σε δυο βάρκες δεν υπάρχει. Δηλαδή, και με το Μάαστριχτ και με το λαό, και με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με το λαό, και με την Κοινή Αγροτική Πολιτική και με το λαό, και με τις Ηνωμένες Πολιτείες και με το λαό.