Κάθε Ελληνας - και αυτοί που θα γεννηθούν τα επόμενα χρόνια - χρωστάει περί το 1,5 εκατομμύριο δραχμές μόνο για να πληρωθούν οι πολεμικοί εξοπλισμοί που φόρτωσαν στην πλάτη της χώρας και του λαού οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ την τελευταία τριακονταετία.

Οι «αμυντικές δαπάνες» είναι ένα από τα πεδία απόλυτης ταύτισης των δύο συνεταίρων του δικομματισμού. Η ταύτιση αυτή αποτελεί έκφραση των κοινών επιλογών τους στην εξωτερική πολιτική, δηλαδή της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και στους σχεδιασμούς του, αλλά και των «ιδιαίτερων σχέσεων» με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κατά την εναλλαγή τους στην κυβερνητική εξουσία, τα δύο κόμματα προχώρησαν σε τεράστια προγράμματα εξοπλισμών, όχι για την κάλυψη των πραγματικών αμυντικών αναγκών της χώρας, αλλά για την προσαρμογή της στις ανάγκες της ΝΑΤΟικής πολεμικής μηχανής. Το σωρευτικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η δημιουργία ενός τεράστιου χρέους.

Το πραγματικό ύψος αυτού του χρέους αποκαλύφθηκε από τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, Ν. Χριστοδουλάκη, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό του 2004, όταν παραδέχτηκε ότι: «τουλάχιστον 25 μονάδες του δημόσιου χρέους οφείλονται στις δικαιολογημένες μεν, αλλά ιδιαιτέρως αυξημένες, αμυντικές δαπάνες της χώρας μας».

Αφού, λοιπόν, το δημόσιο χρέος είναι 178,80 δισ. ευρώ, προκύπτει ότι το χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων, φτάνει τα 44,70 δισ. ευρώ (ή 15.232 δισ. δρχ.)!

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ αλλάζοντας τη σκυτάλη στην κούρσα των εξοπλισμών ξεπερνούσαν ο ένας το ρεκόρ του άλλου. Αν το 1991, με κυβέρνηση ΝΔ, οι αμυντικές δαπάνες ήταν 693,8 δισ. δραχμές (4,27% του ΑΕΠ), το 1999 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ οι δαπάνες έφτασαν το 1,9 τρισ. δραχμές (4,87% του ΑΕΠ). Μόνο μέσα σ' ένα χρόνο, το 2003, τα δάνεια εξοπλιστικών προγραμμάτων αυξήθηκαν από 2,125 δισ. ευρώ σε 2,345 δισ. ευρώ, δηλαδή κατά 220 εκατ. ευρώ.

Το μόνιμο επιχείρημα των δύο «συνεταίρων» για τη δικαιολόγηση αυτών των δαπανών είναι η εξ ανατολών απειλή. Ομως, η μεγάλη πλειοψηφία των οπλικών συστημάτων, και μάλιστα τα πιο ακριβοπληρωμένα, αποτελούν τμήμα προγραμμάτων του ΝΑΤΟ που κατανέμεται στις χώρες - μέλη, ώστε αυτές να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του «νέου επιχειρησιακού περιβάλλοντος». Το αποτέλεσμα είναι η χώρα να δένεται πιο ασφυκτικά στο ιμπεριαλιστικό άρμα. Οι δαπάνες αυτές και τα όπλα που αγοράζονται την εμπλέκουν ακόμα πιο ενεργά στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς της «νέας τάξης».