Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δίκαια μπορεί να αναδειχτεί πρωταθλήτρια στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων. Στα 8 χρόνια της διακυβέρνησής της έγιναν τόσες ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, όσες δε διανοήθηκε καμία κυβέρνηση στο παρελθόν.

Στην έννοια ιδιωτικοποίηση περιλαμβάνουμε:

Οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, τις οποίες προώθησε «επιτυχώς» η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Από εκεί που το 1994 υποτίθεται πως υποστήριζε την πολιτική «μία ΔΕΚΟ μία μετοχή», παριστάνοντας πως δήθεν ήταν κατά του ξεπουλήματος, δεν άφησε τίποτα όρθιο. Αλλωστε, αυτές καθ' εαυτές οι ιδιωτικοποιήσεις, αποτελούν την πεμπτουσία των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών, αυτό που εμείς αποκαλούμε καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, βέβαια, στην αρχή απέφυγαν να χρησιμοποιήσουν τον όρο «ιδιωτικοποιήσεις» και αντί αυτού χρησιμοποιούσαν τον όρο «μετοχοποιήσεις». Το λεκτικό αυτό παίγνιο, δεν ήταν βέβαια τυχαίο. Δεκάδες δημοσκοπήσεις που είχαν γίνει κατά καιρούς, καταδεικνύανε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ήταν αντίθετο με τις πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων, είτε επρόκειτο για τις ΔΕΚΟ, είτε αφορούσε την Παιδεία, την Υγεία την Κοινωνική Ασφάλιση. Η αντίθεση αυτή εκδηλώθηκε και με κινητοποιήσεις, οι οποίες κορυφώθηκαν με την πανελλαδική απεργία κατά των κυβερνητικών προτάσεων για το ασφαλιστικό σύστημα το Μάη του 2000, οπότε έντρομη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε να τις αποσύρει άρον άρον.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να απαντηθεί ένα κρίσιμο ερώτημα. Οι κινητοποιήσεις που εκδηλώθηκαν κατά των πολύμορφων πολιτικών ιδιωτικοποίησης, ήταν αντίστοιχες και ανάλογες με τη σοβαρότητα του προβλήματος; Αναμφισβήτητα όχι. Σε αυτό συνετέλεσαν μία σειρά παράγοντες με πρώτο και καθοριστικό τον άθλιο ρόλο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, η οποία όχι μόνο λειτουργούσε στην κατεύθυνση της μη ανάπτυξης αγώνων και αγωνιστικού φρονήματος, αλλά, όταν χρειάστηκε, λειτούργησε και σαν κοινός απεργοσπάστης, πέμπτη φάλαγγα μέσα στο εργατικό κίνημα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ο μεγαλειώδης αγώνας των εργαζόμενων της Ιονικής Τράπεζας, που ξέσπασε, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να την ιδιωτικοποιήσει, υπονομεύτηκε ανοιχτά από τον Πολυζωγόπουλο και τον Κουσελά (πρόεδρο της ΟΤΟΕ), οι οποίοι σαν κοινοί απεργοσπάστες, πρωτοστάτησαν στη δημιουργία διασπαστικού σωματείου εργαζομένων...

Ενα δεύτερο σημαντικό συμπέρασμα που προκύπτει από την εμπειρία των ιδιωτικοποιήσεων, είναι ότι αυτές προχώρησαν... χωρίς ενοχλήσεις, εκεί που οι δυνάμεις του ΚΚΕ ήταν αδύνατες (πχ ΔΕΚΟ, τράπεζες). Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είτε είχαν προσχωρήσει στις λογικές της κυβέρνησης (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, Παρέμβαση (ΣΥΝ)), είτε και εκεί που σημειώθηκαν κάποιες κινητοποιήσεις, είχαν έντονα συντεχνιακό χαρακτήρα.

Συμπέρασμα πρώτο: η ενίσχυση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα, αποτελεί την καλύτερη ασπίδα για τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Συμπέρασμα δεύτερο: Στις εκλογές στις 7 Μάρτη ψηφίζουμε ΚΚΕ. Οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου έχουν αποφασίσει να μας γδάρουν ζωντανούς. Ας μην τους δώσουμε και τη συγκατάθεσή μας...