Το να 'σαι εργάτρια είναι τιμή. Πάει να πει ότι παίρνεις το σιτάρι και το κάνεις ψωμί, παίρνεις το βαμβάκι και το κάνεις νήμα και το νήμα ύφασμα, είσαι εσύ που, μαζί με τον εργάτη, «χτίζεις» την προκοπή του τόπου. Για το κεφάλαιο, όμως, η μαζική συμμετοχή της γυναίκας στην παραγωγική διαδικασία είναι αρκετά ευμετάβλητη.

Οι γυναίκες μπήκαν στην παραγωγή, γιατί το επέβαλαν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Η ολοένα αυξανόμενη παραγωγή για μεγιστοποίηση των κερδών προϋπέθετε περισσότερα, αλλά και φτηνότερα εργατικά χέρια. Σήμερα οι ανάγκες της κερδοφορίας, με δεδομένη την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής και τη δυνατότητα να παράγουν περισσότερο με λιγότερα χέρια, οδηγούν στην ανεργία. Και έτσι επιβάλλουν υψηλή ανεργία στις γυναίκες, που καταγράφεται διπλάσια από αυτή των αντρών. Οπως επιβάλλουν και τη μερική απασχόληση, τις ευέλικτες μορφές, που εφαρμόζονται πρωτίστως στις γυναίκες εργαζόμενες. Για να μπορούν δήθεν να συνδυάζουν και τις ανάγκες του νοικοκυριού και της οικογένειας. Που τους τις χρεώνουν, γιατί δήθεν μόνο αυτές μπορούν να αντεπεξέλθουν λόγω φύλου. Και όχι γιατί το κράτος δεν παρέχει τις αναγκαίες κοινωνικές υπηρεσίες. Επίσης, η τρομοκρατία της απόλυσης για απειθαρχία στους εργοδοτικούς κανονισμούς, λόγω «εργατικού κόστους», είναι μεγάλο όπλο στα χέρια των εργοδοτών. Οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και οι μεθοδεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης δήθεν για την καταπολέμηση της ανεργίας δεν καλλιεργούν απλά αυταπάτες. Αποσιωπούν την επικίνδυνη αλήθεια ότι η ανεργία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται, αλλά είναι τροφή για το καπιταλιστικό σύστημα.

Δίπλα σε όσες κάποτε δούλευαν, υπάρχουν τα «συμβοηθούντα και μη αμειβόμενα μέλη». Γυναίκες, που λειτουργούν σαν πρόσθετη βοήθεια σε μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις, που έχουν όλες τις υποχρεώσεις, αλλά κανένα από τα δικαιώματα μιας εργαζόμενης (δεν παίρνουν π.χ. άδεια τοκετού μετ' αποδοχών). Οπως και εκείνες που ανήκουν στο «μη εργατικό δυναμικό», γιατί δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, γεγονός που τις κρατά στα «οικιακά».

Η γυναίκα που μένει στο σπίτι, επιφορτίζεται την ευθύνη για την αναπαραγωγή και τη συντήρηση της οικογένειας, «λούζεται» τις συνέπειες της εμπορευματοποίησης της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας. Καταδικάζεται στη μιζέρια, στην απομόνωσή της από την πολιτικοκοινωνική δράση, στην ταπείνωση ότι «κάνει μόνο για την κουζίνα». Αντίληψη, που, ακόμα και σαν πείραγμα, προπαγανδίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

«

Να 'χουν όλοι δουλιά, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα», φωνάζει το ΚΚΕ. Και η χορωδία των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ πετά το... μαργαριτάρι της «μερικής απασχόλησης». Δηλαδή, μιλά για περισσότερους υποαπασχολούμενους, που υπο-αμείβονται, υπο-επιβιώνουν. Και οι γυναίκες πρώτες στην εφαρμογή του μέτρου. Κι όμως οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων έχουν δύναμη στα χέρια τους. Και πρέπει να τη χρησιμοποιήσουν μαζί με τους άνδρες συναδέλφους τους στον αγώνα για τα δικαιώματά τους. Να την αξιοποιήσουν και στις εκλογές με την ψήφο τους, ενισχύοντας το ΚΚΕ.